Monthly Archives: Abril 2013

Born into the brothels.

En nuestra cultura tendemos a asociar el color rojo al dolor, al peligro (también a la pasión sí, pero no es el caso). Una línea roja en un mapa seguramente nos indicará una zona peligrosa, un lugar indeseable, esa línea es la recomendación que te invita a alejarte.

Si eres un turista y viajas a Calcuta, el último lugar al que te recomendarían acercarte se conoce precisamente por ese nombre: la Línea Roja, el barrio de los burdeles. Una serie de callejuelas en las que las mujeres se amontonan a los lados intentando atraer a la clientela. Son cientos de mujeres de edades muy distintas, niñas, madres, abuelas. Vestidas para agradar y maquilladas en muchos casos para esconder los signos de la edad y un duro modo de vida. Muchas de ellas, así como sus maridos, nacieron y fueron criadas en la Línea Roja. La mayor parte de ellas jamás salen de los barrios. Suelen pertenecer a castas bajas, y la prostitución ha sido la vida de sus madres, tías y abuelas. A menudo en una misma casa varias mujeres de la familia ejercen la prostitución.

‘’Las mujeres me dicen que pronto me uniré a ellas. Me preguntan cuándo voy a empezar’’ una niña mira a la cámara mientras cuenta su historia. Poco ha pisado el colegio, tiene que madrugar para realizar las tareas del hogar, cuidar de su hermana pequeña y trabajar para otra mujer mientras su madre busca hombres por las calles. ‘’No me gusta los hombres que vienen a casa, son malos. Están borrachos y muchas veces se ponen a gritar’’.

El documental ‘’Born in the brothels’’ intenta reflejar cómo son las vidas de los niños y niñas nacidos en la Línea Roja de Calcuta. Los marginados, aquellos que la mayor parte de los colegios rechazan por tratarse de hijos e hijas de prostitutas.

Es la historia también de una fotógrafa que, decidida a retratar la vida de las mujeres y niños de los prostíbulos, viaja a Calcuta y vive allí durante años. Implicándose hasta el punto de intentar ayudar a un grupo de ellos a ingresar en colegios, lejos de la Línea Roja. Una historia que os recomiedo, merece la pena. Hace reflexionar y está conectada, además, con el debate que hoy presenciamos en clase.

Pérez Vázquez, Raquel Cecilia

S3F T6A

 

Cidade-Rural: Entrevistas + Conclusións

A nosa actividade no proxecto TS centrouse primordialmente en dúas actividades: un conxunto de entrevistas aos nosos familiares e unha exposición oral nunha sesión da asignatura. O obxectivo de ámbalas dúas é traballar no eido da comunicación interpersoal dos grupos primarios (familia fundamentalmente) e facer unha contraposición entre os mundos do rural e o urbano. A continuación, se expoñen para uso de todos os alumnos as nosas aportacións realizadas ao longo deste cuadrimestre.

Entrevistas Cidade Rural

CONCLUSIONES

S2D.

Pontevedra vs. Vigo

El trabajo a realizar por nuestro grupo de TS gira en torno a la peatonalización de Pontevedra. Mas antes de entrar a fondo en lo relativo a este tema nos surgen otras preguntas. Pontevedra es, al menos para los gallegos, una ciudad. Pero, desde luego, al otro lado de la ría se encuentra Vigo, la cual es, indiscutiblemente, la ciudad más habitada de la región, e incluso ya posee, esto más discutido, su área metropolitana. La pregunta que nos hacemos aquí es… ¿por qué Pontevedra es la capital de provincia y no Vigo? ¿Por qué Pontevedra es la provincia, y no Vigo, o Rías Baixas, como se propuso hace poco?

La existencia de Vigo como provincia ha sido efímera en el tiempo, siendo sólo en 1810 y 1822. Es sabido por todos que esta ciudad, al contrario que otra ciudad clásica gallega como A Coruña, ha crecido exponencialmente desde que se instalaron en ella empresas como Citröen. Antes de este hecho, no era más que un pueblo pesquero más de las Rías Baixas. Pontevedra, hasta entonces, tenía como el doble de población que Vigo. Sin embargo, nos encontramos con que esta última ha crecido hasta rebasar los 250.000 habitantes, mientras que Pontevedra se ha quedado en poco más de 80.000. ¿Es lógico cambiar la provincia o, al menos, la capitalidad de esta a la ciudad más habitada?

Sin ir más lejos, hace un par de años la Asociación Empresarial de Hospedaje abogó por el cambio de nombre provincial a Rías Baixas como “marca” que aumentara el turismo de la región y, además, agrupara y no sólo enfocara a Pontevedra, sino también a Vigo, su área metropolitana y otras áreas.

Desde nuestra opinión, mientras algunos defienden que esta nueva denominación seguiría discriminando, si es que discriminaba antes, a lugares como A Estrada o Lalín, que de Rías Baixas tienen más bien poco, otros creen que es más positivo ya que, aunque no sea del todo referente a la región entera, es un nombre que agrupa mejor a muchas poblaciones y que llama más la atención a posibles turistas e, incluso, quien sabe, a empresarios.

¿Cuál es vuestra opinión al respecto?

S1D

Prostitución: Putas de película

El cine nos sirve a veces para remover conciencias, generar debate o desviar la atención hacia un determinado tema. En esta ocasión, aprovechando esta entrada de fin de semana y que no está el tiempo para salir de casa, os traemos una pequeña selección de obras cinematográficas cuyo tema principal es la prostitución o donde sus protagonistas ejercen este oficio.

Os animamos a que os las apuntéis y a que compartáis con vuestros comentarios otros títulos que giren en torno a esta temática:

1 – Irma la dulce. El genio Billy Wilder cuenta la historia de un hombre de la gendarmería francesa que se enamora de una prostituta, hecho que cambiará su vida por completo.

 http://www.youtube.com/watch?v=htLfbLf8MuQ

2- Poderosa afrodita. Mira Sorvino interpreta en esta comedia de Woody Allen a una prostituta bobalicona, madre biológica del hijo que Allen (en la cinta) y su mujer han adoptado. Este papel le valió a la actriz un Oscar de la Academia.

http://www.youtube.com/watch?v=Jr-24Uz9TDs

3- Vivir su vida. Al contrario que la anterior, en esta obra de Godard nos encontramos con una cara más dramática: Nana, una joven que decide empezar de cero y cumplir su sueño se ve obligada a ejercer la prostitución por necesidad.

http://www.youtube.com/watch?v=2tcShYVgTe8

4- La calle de la vergüenza. Aquí nos encontramos con un burdel en Japón que ve peligrar su existencia al prohibirse la prostitución en el país. Además, se plasman los diferentes puntos de vista de las mujeres que allí trabajan.

http://www.youtube.com/watch?v=8utLnOPV-zU

5- París, bajos fondos. Este film nos lleva a Francia como la cinta de Wilder. Dos hombres se enfrentan por el amor de una prostituta.

http://www.youtube.com/watch?v=UoFjjwpC4ME

S1G

COGAMI: Presentación

O seguinte vídeo trátase dunha careta de presentación de COGAMI que elaboramos o grupo T4A como traballo de ProT. A asociación pedíunos que mostrásemos as diferentes facetas da confederación, tanto profesionais como educativas e de labor social (A día de hoxe, a confederación conta xa con 53 asociacións/delegacións en toda Galicia e está constituída de forma directa por 17 entidades). Intentamos recopilar imaxes de todos esos ámbitos para ofrecer unha visión xeral.

T4A

Drogadicción: Glosario

Dado que o termo drogadicción abarca multitude de campos, limitamos este glosario a dous campos. Por un lado, pretendemos mostrar de xeito básico a diversa tipoloxía das drogas e, pola outra banda, definir as diferentes estruturas existentes no país para apoiar aos drogodependentes.Glosario Drogadicción

S3B.

Prostitución: ¿Abolir o regular?

La próxima semana se celebrará en clase el debate que hemos organizado sobre el trato que los medios de comunicación dan a la prostitución. Desde el S1G nos gustaría utilizar este espacio para acercaros a las diferentes posiciones que existen a la hora de defender una situación política ideal u otra en este aspecto y a las que nos hemos acercado durante la realización de nuestro proyecto.

Por un lado nos encontramos con los abolicionistas, aquellos que  sostienen que prostitución es sinónimo de esclavitud y apoyan medidas de tolerancia cero en materias educativas y legislativas. Algunos de los puntos más representativos de esta postura son la persecución del proxenetismo y la trata de mujeres con el fin de de acabar con la industria del sexo, castigar a los prostituidores (término que utilizan para referirse a clientes o usuarios de estos servicios) o garantizar la integridad de las mujeres que se dedican a la prostitución con medidas de inclusión social y protección. Se pretende deslegitimizar el consumo del cuerpo de la mujer y acusan a la actitud reguladora de legitimar el uso comercial de éstas.

Los que defienden la idea de regular la prostitución tienen otros argumentos, para ellos la legalización de la prostitución proporcionaría mayor seguridad a nivel jurídico a las mujeres que la ejercen y les otorgaría derechos laborales de los que ahora carecen. Además, sostienen que los controles sanitarios serían mayores, que se eliminaría la figura del proxeneta al facilitar a aquellas que hayan decidido dedicarse a este oficio a desvincularse de los mismos; algo que  ligan también a la desaparición de las mafias.

Y vosotros, ¿qué opináis?

S1G

AGADEA: “Retratos del Olvido” y otros vídeos

Esta es una pequeña recopilación de material utilizado por nuestro grupo en el ProT. Como no podemos subirlo todo, seleccionamos el material más relevante o el que menos utilizamos en nuestro post individuales o grupales

Como ya publicamos en nuestro último post grupal, este video “Retratos del olvido” es lo que prácticamente recoge todo el trabajo que hicimos durante estos tres meses. En él informamos sobre la enfermedad del Alzheimer y de actividades que realizan asociaciones como AGADEA para que la enfermedad avance más lentamente.

En este otro vídeo se recoge parte de una charla dada por la neuróloga Carmen Antúnez Almagro, que desenvuelve proyectos donde confluyen arte y memorial sensorial, beneficiosos para el tratamiento del Alzheimer.

  En este último mostramos una entrevista a Kuki Alonso, hija de una enferma de Alzheimer. En él nos cuenta cómo le detectaron la enfermedad a su madre y que síntomas tenía.

Secretariado Gitano: Balance

Una vez concluido nuestro trabajo con el Secretariado Gitano es el momento de hacer balance. Sin duda, nos llevamos una experiencia nueva que nos ha reportado una cantidad ingente de beneficios pero, también debemos hablar, de los aspectos negativos que ha tenido y de las barreras que nos hemos encontrado.

Debemos incidir en la cantidad de trabas impuestas por la propia asociación. Desde el principio, se nos impusieron una serie de criterios para realizar un vídeo promocional que trataba del fomento del estudio en la Comunidad Gitana. En todas las entrevistas no se nos permitió preguntar aspectos culturales y, sobre todo, se condicionó las respuestas de todos los entrevistados mediante la presión de la mediadora intercultural. Por si esto fuera poco, se censuró una parte del vídeo, tras una larga discusión, porque en una de las entrevistas se dijo que “las mujeres tienen que llegar vírgenes al matrimonio”  en la sociedad gitana.

No ha sido fácil nuestro paso por esta asociación. Pero, el conocimiento de personas de la Comunidad Gitana, ha hecho que derribemos muchos prejuicios y estereotipos que teníamos. Hemos descubierto a chavales gitanos que sueñan con estudiar, a otros de mirada tímida y a algunos que se sonrojan cuando les preguntan sobre su futuro. No son como se les pinta. Y esto es un aspecto extremadamente positivo y que fundamenta nuestro trabajo. Con que sólo un puñado de chavales sigan con sus estudios por nuestro vídeo, nos daremos por conformes. Y, por ellos, hemos seguido adelante.

Praza Pública: o resumo da nosa colaboración

Praza

Preto de San Marcos, nome do director de Praza Pública, chegou a fin da nosa viaxe na colaboración co medio dixital galego. Ó fin temos publicadas as nosas traballadas reportaxes na web do diario, para que todo o mundo as poida ler durante esta fin de semana ou cando teñan un chisco de tempo. Asimesmo, rematamos o tan ansiado vídeo promocional despois dos numerosos problemas que tivemos para recabar o material. Imos punto por punto.

Reportaxe do Cineclube de Compostela

Como viñamos anunciando dende hai semanas, unha das nosas reportaxes consistiría en realizar unha ‘caricatura’ do Cineclube e iso foi o que realizamos. Mediante a conversa que xa explicamos en post anteriores, realizamos un texto de citas dando voz aos cinco membros que prestaron as súas palabras amablemente para este traballo. Quedou un texto moi cómodo de leer e que voz aconsellamos a todos se queredes coñeces o cine máis alá d’As Cancelas e do Valle Inclán.

REPORTAXE > Cineclube de Compostela: “Sempre tentamos suscitar preguntas máis que dar respostas”

Reportaxe de Samia Zahidi

O noso segundo traballo consistiu na elaboración dunha segunda reportaxe. O tema foi entre o deportivo e o social, xa que mediante as declarancións dunha triatleta marroquí, cuxo nome é Samia Zahidi, elaborouse un esquema da situación dos deportistas máis novos do país, que están sustentados por patrocinadores e que teñen unha gran presión enriba deles. Ademais, fálase tamén da situación de Medhi, cuxos alaridos resoaron en todas as illas Mauricio. Disfrutádeo.

REPORTAXESoños de triatlón nas Illas Mauricio

Elaboración do vídeo promocional

Por último, o vídeo prometido xa está na nube. Grazas ás imaxes da Catedral de Santiago gravadas polas nosas cámaras, as capturas da web, as fontes de Praza, as gaitas e á voz de Maika aguado, conseguimos que quedase un spot bastante decente. De feito, Marcos Pérez díxonos que probablemente se empregue nos actos do segundo aniversario de Praza, polo que a nosa colaboración rematou de xeito exitosa. E mellor que tantas letras, deixámosvos o vídeo.

La nueva edad de la heroína

Cuando pensamos en Galicia-narcotráfico-heroína, rápidamente vienen a nuestra cabeza los terribles años 80, en los que esta droga causó estragos entre la población gallega más joven. Pero por desgracia, no hace falta volver a esos años para encontrarnos con un problema que en su día llegó para quedarse y que aún tenemos entre nosotros.

Desde hace unos meses se constata que ha aumentado el consumo de heroína en Galicia.  Todo ello, creen que es debido principalmente a la dura situación económica que estamos atravesando, al desempleo, etc. Desde la Confederación de Entidades para la Atención de las Adicciones, afirman que estos motivos son un caldo de cultivo para el consumo de este tipo de sustancias. Recordemos que estos fueron algunos de los principales motivos  que dieron pie a que se introdujera y se implantara el mercado de la heroína en nuestras costas durante aquellos años.

Y por si fuera poco, no sólo se ha disparado su consumo, sino que su precio se ha duplicado desde hace un año hasta ahora. De todas formas, su coste sigue siendo mucho más barato que el de la cocaína y los nuevos consumidores la prefieren antes que a otro tipo de drogas, ya que la heroína es un estupefaciente que contrarresta los efectos de otras drogas tras una larga noche de excesos.

El perfil de este nuevo consumidor no es que el que se conocía hasta ahora, de “yonqui colgado de una jeringuilla”, asociándose a enfermedades como el SIDA o la Hepatitis. Ahora son pocos, o muy pocos, los que siguen empleando las agujas y jeringuillas. Los jóvenes consumidores prefieren colocarse con heroína fumada, es decir, con chinos, como se conoce vulgarmente.

Es este cambio en la forma de consumir lo que, paulatinamente, ha llevado a la heroína a irse desasociando de su halo de marginalidad para irse introduciendo, poco a poco, en otras esferas sociales.

Y desde aquí nos preguntamos: ¿Hasta cuándo este problema va a seguir existiendo en nuestra sociedad? ¿Nunca daremos erradicado el narcotráfico y  el consumo de drogas? En los 80 este problema podía deberse a la falta de información, ¿Y ahora? ¿Cuál es el problema?

S2B

Subsaharianos: Fin

Como todos queremos decir mucho y los caracteres no lo permiten procedo:

Conclusión general: Hemos podido comparar la visión que ofrece sobre la inmigración de subsaharianos Las cartas de Alou con la de nuestros entrevistados, acercarnos un poco a la visión que ellos tienen de nuestra sociedad, comprobando que siguen existiendo estereotipos desde ambos lados. Comprobamos el concepto de inaccesibilidad en todo lo relacionado a este colectivo y con organismos que, se supone, buscan la integración pero no hacen todo lo posible por conseguir sus objetivos.

  • Victoria: Ha sido una oportunidad para acercarme a realidades que desconocía y a historias por las que nunca antes me había interesado. Hemos tenido la ocasión de tratar directamente con algunos de los estereotipos que siguen existiendo en nuestra sociedad, aunque algunos se empeñen en negarlos, a través de quienes los sufren. Nos hemos encontrado con el rechazo, y también hemos descubierto casos en los que las barreras consiguen romperse.
  • Jaime: Este trabajo de investigación me ha permitido ampliar mis miras y conocimientos sobre un tema serio y comprometido como la inmigración subsahariana; al tiempo que me ha ayudado a desechar los estereotipos que imperan actualmente en la sociedad, frutos del desconocimiento y de la incomprensión de mucha gente en este país. Además, me ha posibilitado asomarme a una cultura diametralmente distinta a la realidad cultural y social en España. Sobre todo me ha mostrado valiosas lecciones vitales, quién sabe si para mi propio futuro, a través de las experiencias personales de los subsaharianos entrevistados durante el desarrollo del trabajo.
  • Elsa: Este trabajo me presentó la oportunidad de tratar un tema que quería estudiar y nunca tuve la opción de hacerlo. Anteriormente no había tenido contacto con ningún miembro de este colectivo y me interesaba conocer su punto de vista acerca de nuestra sociedad. El hecho de que este país tenga un pasado emigrante debería hacer que fuese comprensivo y tolerante con los miles de inmigrantes subsaharianos que llegan a nuestras cosas. Sin embargo, nuestro trabajo ha demostrado que no siempre es así y que aún hay mucho trabajo por hacer y muchas mente por cambiar.
  • Ely: Además de la inaccesibilidad de este colectivo, quiero destacar la inaccesibilidad por parte de  las asociaciones con las que contacté y negocié. Ninguna quiso colaborar de ningún modo. El trabajo me hace darme cuenta de los problemas de este colectivo, reacios a mostrar sus vidas, evidentemente por miedo, pero también por culpa de una sociedad con estereotipos que no les deja desarrollarse con normalidad. También me hace darme cuenta de que existen organizaciones a favor de este colectivo que en apariencia son sólidas, pero a la hora de ampliar su participación con otros proyectos, como el nuestro, positivo para un intercambio comunicativo con la asociación y con los chicos, no quieren colaborar o ni siquiera escuchar. Por otra parte,  me quedo con la fructífera entrevista que realizo al senegalés Ibba, que publicaré el miércoles.

S1B

XOSÉ MANUEL PEREIRO ABRE A “FALSA” TUMBA DO APÓSTOLO SANTIAGO

Image

Algunhas teorías propoñen que é Prisciliano quen fica enterrado en Santiago de Compostela, outras din que nos Mártires en Pontevedra e ata que podería estar en Santa Eulalia de Bóveda. Cales son os argumentos que sosteñen que é Prisciliano de Ávila e non Santiago apóstolo quen descansa na capital de Galicia?

Sería moito máis lóxico que se desenvolvera un culto arredor do enterramento dun líder relixioso coñecido, sobre todo dun líder relixioso ao que non se podía seguir publicamente, como Prisciliano, que sen dúbida foi enterrado ou nos Martores ou noutro sitio da entón Gallaecia. A Igrexa Católica foi especialista nese tipo de reciclaxes. O solsticio de inverno converteuno no Nadal, ergueu ermidas nos castros, cruceiros nos camiños…

Por que é tan forte a oposición da Igrexa á hora de facer a proba do carbono 14? Se cadra é que temen que estea enterrado este revolucionario do Cristianismo? Son santos herexes os que teñen máis sona, e os herexes, santos fracasados, como opina Sánchez Dragó? 

Cando a Igrexa se someteu a este tipo de probas saíu trasquiada. É normal, na Idade Media houbo tal tráfico de reliquias que se podían ter construído sete ou oito cruces cos restos conservados atribuídos á santa cruz. Se hoxe se falsifican cousas, cos controis que hai, imaxinemos daquela, no que o único que importaba era a fe. Á mais que improbable historia de que os discípulos de Santiago se lles ocorrera trasladar o cadáver desde Palestina ata aquí, onde non se lle perdera nada, nas condicións de transporte e conservación da época, hai que engadir que o corpo “santo” se agachou dos protestantes no século XVII (cito de memoria) e que logo tardou en atoparse ducias de anos -e a ver o que se atopou, pois aí pode estar calquera cousa, de calquera época.

Que realmente estea alí o corpo de Santiago o maior é unha cuestión de fe, e a fe non se somete ao carbono 14 nin ás probas de ADN, porque daquela pasa a ser ciencia, e non é opcional crer.

S1F

IGAXES3: una gran familia

Nuestro trabajo con Igaxes3 está llegando a su fin. Tras muchas complicaciones, parece que los días de grabación se han ido acabando. Ahora, con todo el material grabado, nuestra única tarea es crear una especie de tráiler en el que recogeremos algunas de las claves de nuestro posterior documental.

Dos meses de trabajo han sido necesarios para hacernos entender cuán difícil es grabar un documental. Dos meses en los que hemos aprendido mucho más que en cualquier otro trabajo.

Igaxes3 nos ha enseñado lo que es trabajar y lo que es que las cosas no salgan siempre como uno quiere. Pero sobre todo, nos ha enseñado que el esfuerzo conlleva muchas recompensas. Además, este proyecto nos ha servido para comprender la suerte que tenemos al contar con ese apoyo incondicional: nuestra familia. Muchos no lo valoran y otros ni siquiera son conscientes de la importancia de contar con esta especie de paracaídas. Sin embargo nosotros, que hemos trabajado con jóvenes con una situación familiar complicada, lo entendemos a la perfección.

Por todo esto y a riesgo de sonar repetitivo, cabe destacar la importante labor social que realiza esta asociación a diario. El resultado de nuestro esfuerzo, se materializa no solo en un tráiler de seis minutos, sino también en la experiencia personal de cada uno.

T6C

Vídeo: El ataque de los transgénicos

Como ya contamos en el anterior post grupal, la semana pasada representamos el guión de nuestra compañera Elba “El ataque de los transgénicos”, cuya temática giraba en torno a los huertos ecológicos que tratan nuestras compañeras que trabajan con la asociación ODS. Como no todos pudisteis disfrutar del espectáculo y la mala acústica del hall de nuestra facultad impidió un poco la comprensión de la obra, hemos decidido subtitularla y compartirla con todos vosotros.

Estamos barajando la posibilidad de representar la pieza en alguna guardería, adaptando un poco el guión, a ver que tal acogida puede tener entre los más pequeños.

Además, hemos compartido en materiales un dossier que nos facilitaron desde la compañía Viravolta en Lalín. Este dossier es el que reparten en los ayuntamientos para que estos vean de qué trata la barraca de Barriga Verde y se decidan a contratar el espectáculo.

Sin más, os dejo con el vídeo de “El ataque de los transgénicos”. ¡Que lo disfrutéis!

ITÍNERA I: ÍTACA

Finalmente, imos camiñando decididos pola recta final do proxecto. O noso obxectivo principal -a creación dun testimonio audiovisual- está xa case rematado, a falta duns pequenos retoques na edición. Pronto poderedes velo.

Hai que dicir que traballar nisto non foi sempre fácil. Para comezar, caímos na conta -como parvos- de que gravar a doentes non ía ser coller a cámara e xa. A maioría eran reticentes a identificarse en público como persoas afectadas por algún trastorno mental. Para os restantes -internos no hospital psiquiátrico, por exemplo- precisabamos un permiso especial.

Por suposto, solicitámolo no gabinete de comunicación correspondente e… aínda hoxe continuamos a agardar unha resposta.

Porén, isto non nos desanimou. Logo dunha enriquecedora experiencia nun Curso de Formación para o Voluntariado en Saúde Mental (organizado por Itínera), mudamos levemente o foco do traballo. Crimos que resultaba moito máis operativo e interesante enfocar o audiovisual cara a propia rede que sostén ás persoas usuarias de Itínera.

A cousa non saíu mal de todo. Gravamos as declaracións de Luis Vázquez -psiquiatra do antigo psiquiátrico “Los Abetos”-, Maika Viz -traballadora social do hospital psiquiátrico de Conxo-, Carlos Martínez -psicólogo e coordinador de Itínera-, Esperanza Sánchez -enfermeira na unidade de Coidados Continuos do hospital psiquiátrico de Conxo-, etc.

En contra do que poida parecer, non deixamos de lado o inmenso labor do voluntariado na rehabilitación social dos doentes. Gravamos tamén as actividades desenvoltas por Itínera e aos propios voluntarios. Sen a súa labor e experiencia nada do temos feito gardaría sentido.

Pretendemos, pois, que isto sirva como pequeno resumo do traballo realizado. Resulta obvio que é imposible recoller neste curto número de caracteres todo o que sacamos de vivir esta experiencia. Seguramente a propia peza audiovisual se quede escasa. Aínda así, esperamos que vos sirva para atisbar unha pequena esencia do que significou para cada un de nós ver, ,vivir, sentir nas nosas propias carnes, esta denostada, marxinada, esquencida realidade.

T7A

O refuxio dos galegos

Para realizar o noso traballo contactamos con varios centros galegos, que foron moi importantes na súa época (e que siguen sendo, aínda que como todos sabemos, a comunicación resulta máis sinxela nos tempos que corren), xa que alí podían reunirse cos seus compatriotas e compartir vivencias e pasar un rato agradable “coma na casa”. Os centros galegos convertiríanse nun refuxio para todos aqueles galegos emigrados, onde podían compartir conversas en galego, lembranzas de infancia e tamén como lles estaba resultando a vida alí onde se atoparan.

Aquí vos adxuntamos un pequeno cuestionario que nos responderon dende o Centro Gallego de Tres Cantos en Madrid. Con esto rematamos a nosa actividade, esperamos que vos interesara e vos sentirades un pouco identificados cas historias que puidemos recopilar.

Nombre: Luciano Pita Peña

Edad:60

* ¿Cuáles son los principales objetivos del Centro Gallego?

Agrupar a cuantas personas se hallen vinculadas a Galicia por su nacimiento, naturaleza, ascendencia familiar, arraigo o simpatía, así como promover y cultivar los valores, el patrimonio cultural – histórico, artístico, folclórico y gastronómico – de Galicia, dentro del ámbito tricantino.

* ¿En qué consiste tu trabajo?

Soy el responsable de la secretaría del Centro

* ¿Cómo es el día a día en el Centro Gallego?

Realizar el programa de actividades anual previsto y cumplimentar los compromisos diarios que tienen nuestros directivos con los socios y las demás relaciones institucionales del Centro. Estudiar y ejecutar las iniciativas que vayan surgiendo.

* ¿Qué tipo de actividades y servicios ofrece el centro?

Acualmente se realizan regularmente las siguientes actividades : Clases de náutica para la obtención del título de Patrón de Embarcaciones de Recreo, Clases de gaita, danza y percusión en iniciación y avanzado,y Márcha Nórdica,

Otras actividades: Cabalgata de Reyes, Desfile de Carnaval, Romerías, Letras Gallegas, Fiesta del Magosto, Jornadas Gastronómicas,Muestra Artística Cultural,Colaboraciones, Viajes a Galicia, participación en las Fiestas Mayores de Tres cantos, Torneos de Fúbol Sala Fiesta de Fin de año, cenas y celebraciones para socios y simpatizantes

* ¿Existe una gran participación por parte de la gente?

Estimamos un 70 % de participación como media, superándose en alguna actividades.

* ¿Existe algún tipo de contacto con los centros gallegos de la península o, incluso, de otros países?

Dentro de la Comunidad de Madrid, formamos una Federación (FAGAMA) en la cual tenemos bastantes actividades comunes. Con el resto mantenemos contacto por email y Redes Sociales.

S1A

AGADEA: Retratos del Olvido

Después de 3 meses colaborando con AGADEA y sumergiéndonos en sus actividades, este es el resultado final de nuestro trabajo: un vídeo que muestra cómo afecta esta enfermedad a distintas personas. También reflejamos el cómo actuar con ellos, qué tipo de actividades realizar para que la enfermedad avance más lentamente, y cómo lo viven los familiares y la gente que les rodea.

Lo que intentamos con este vídeo es concienciar al resto de la gente que el Alzheimer todavía tiene muchas incógnitas por descubrir  y que no es una enfermedad fácil ni para el que la padece ni para los familiares.

Esto es lo que pone punto y final a nuestro ProT. Y esperamos que el vídeo haya sensibilizado al resto de los compañeros y a la vez les haya servido como fuente de información y aprendizaje.

T7B

ADEGA: Conclusións Finais.

Non se cumpriron as nosas expectativas. A nosa colaboración con ADEGA baseouse en: asistencia a talleres de reciclaxe en colexios; realización dunha reportaxe con vídeo; e tradución de contidos web ao galego.

ADEGA preséntase como unha vía alternativa de desenvolvemento ecolóxico que loita pola defensa social e política do medio. Os seus socios están subscritos á revista trimestral CERNA (revista que informa sobre as cuestións ambientais que son noticia e  as posición que toma a asociación). Neste sentido, botamos en falta algo máis práctico nas actividades. Algo que nos somerxera máis nese activismo e achegamento coa comunidade.

Algúns erros internos que divisamos foron principalmente no referente á capacidade de cobertura e apropiación e a comunicación interna. Por un lado, non lle prestan atención e demasiado interese ao uso de redes sociais: teñen Facebook e Twitter, cos que pretenden informar das súas actividades e atraer seguidores e socios potencias, mais non lles dan un uso eficaz (debido en parte ao descoñecemento e inexperiencia neste campo das teconoloxías).  Por outro lado, entre eles mesmos písanse os roles e xerarquías e non se comunicaban, o que dificultaba asemade a comunicación co noso grupo: coñecemos un modelo organizativo que non funciona adecuadamente.

De todas formas, a relación cos membros foi cordial e amigable. Algunha vez que outra comentábannos os seus enfrontamentos cos medios. En concreto, falaron de La Voz de Galicia, xornal que deixou de tratalos nas súas páxinas por conflitos con algún dos directivos.

En resumidas, este primeiro contacto cunha asociación foi unha experiencia proveitosa, a pesares de ter problemas de negociación nun principio e de non tratar máis polo miúdo a súa labor coa sociedade e a política.

T6B

Down Compostela: No todo es lo que parece

Tras estos meses colaborando con la fundación Down Compostela, hemos aprendido mucho. Quizá no fue lo que en un primer momento esperábamos, pero hemos aprendido, al fin y al cabo.

Hemos aprendido que no todo es lo que parece.

1º.- Que los chicos con síndrome de Down tienen una fuerza de voluntad admirable y mucha iniciativa. La ilusión y la esperanza les ayudan a llevar a cabo todo lo que se proponen, no sin obstáculos e impedimentos, tanto de carácter social como personal, y aunque no siempre logren alcanzar sus metas, la experiencia les ayuda a aprender y a mejorar día a día.

D07
2º.- Que no todas las fundaciones de este carácter buscan lo mejor para paliar su causa. Que a veces lo que prima en ellas es el interés propio. Nos hemos dado cuenta de que una pretensión real de que la sociedad conozca lo que representan sería lo ideal, y no crear una imagen propia tan distorsionada. Podrían realizar actividades en las que los chicos con esta discapacidad intelectual interactuen con personas diferentes, personas que no pertenezcan a su círculo (ni familiares, ni compañeros ni profesores de la Fundación), intentando así una integración social que echamos en falta durante todo el proyecto.

Hemos conocido chicos realmente increíbles, ejemplos de una gran superación. Hemos conocido la causa desde lo más cerca que nos han permitido. Hemos aprendido de ellos y con ellos, a tratar esta clase de temas de forma correcta a la hora de escribir. Así que también logramos una visión de una Fundación que crea un círculo exclusivo de relación dentro del que moverse y desenvolverse.
Está claro que no nos hemos quedado con el aprendizaje que preveíamos, pero el trabajo sí nos ha servido para aprender mucho.

T1B