Daily Archives: 10 Febreiro, 2014

Los doce pasos

DSC_0302

Nuestro trabajo pretende ofrecer una visión panorámica de lo que son las comunicaciones interpersonales establecidas entre los miembros de la asociación  Alcohólicos Anónimos en Santiago de Compostela. Las pretensiones del grupo son  la integración en la sociedad, antes, durante y después de la enfermedad, de cada uno de los enfermos que colaboran con nosotros. Elegimos una investigación participativa motivadora y cercana. Precisamente por la doble moral con la que la sociedad aborda el tema, la enfermedad del Alcoholismo.

Una vez realizada la primera toma de contacto con la asociación, comienzo a perfilar mi plan de acción.  Durante la reunión quedó bastante claro que no queríamos entrevistar y que mantendríamos el anonimato de todos ellos. Nosotros nos centramos en las conversaciones y en el análisis de los miembros que colaboran con cada uno de nosotros, ellos como entidades autónomas.

¿Qué tienen que decir ellos?

Serán tratados con la diversidad que aportamos todos al grupo. Resulta curiosa la predisposición de los miembros  a colaborar en todo lo que sea necesario. Tanto es así, que colaboran con el proyecto aportando más información sobre ellos, como asociación, a modo de curiosos panfletos. El análisis de esos trípticos será interesante, cuanto menos. Tras la primera reunión, tengo el contacto y la disponibilidad del miembro de la asociación, que se presta a colaborar conmigo.

Mucho por escuchar, y más teniendo en cuenta los trípticos informativos en los que aparecen ciertas  pautas, […]5. Admitimos ante Dios, ante nosotros mismos y ante otro ser humano, la naturaleza exacta de nuestros defectos. Este es un claro ejemplo del atraso que España tiene en cuanto a las relaciones con ciertos colectivos sociales en exclusión, considerados por entidades religiosas. Colectivos que tratan problemáticas comunes experimentadas por individuos diversos, como es el Alcoholismo, son una cuestión social y no una cuestión de caridad.

GONZÁLEZ CARRASCO, MARTA. 142 B01

Retornan os migrantes cara a súa terra galega

IMG_0939

Porque tal e como dicía Rosalía de Castro no seu poema ¡Pra a Habana!:

“Este vaise i aquel vaise,
e todos, todos se van…”

Moitos fóronse algún día e moitos voltaron xa. Galegos e galegas que se alonxaron do seu fogar en busca dunha mellor calidade de vida e agora ao voltar atópanse cunha chea de dificultades. Dificultades que entorpecen a súa adaptación á vida cotiá no que eles pensaban que era a súa terra. Terra que din “lles están a roubar”.

ASOCIACIÓN DE EMIGRANTES RETORNADOS “MARUSÍA”, O NOSO PAPEL

Asociación que busca a reintegración de todos aqueles retornados. Dende as súas experiencias individuais no extranxeiro, aportan o alí aprendido para mellorar a súa situación agora aquí en Galicia. Intentan deste xeito, eliminar os problemas existentes para frear a migración dos nosos días (a fuga de cerebros), ou polo menos mellorar as condicións dos que hoxe marchan coa esperanza de atopar máis portas abertas.

O noso traballo resúmese na achega das vivencias dos migrantes e o motivo da relación que hoxe establecen. Tocaremos dende o porqué da súa ida ata a adaptación na súa volta. Pasaremos pola vida dos migrantes, tanto do home como do papel da muller, non só botando un ollo se non tamén facendo eco de moitas das dificultades e da defensa dos dereitos que están a pasarlles factura.

Porque calquera podería hoxe ter que formar parte do fluxo migratorio galego, e hai moitos que cren que isto non vai con eles. Porque non só defenden o seu, tamén están loitando por unhas mellores condicións de vida, quen sabe se para unha persoa coma ti. E logo aínda hai persoas que suben a voz para dicir que os retornados merecen menos axudas que os que quedaron na terra, mais despois defenden a igualdade. Os retornados non piden axudas, piden igualdade e calidade de vida. Non é isto xusto?

Demandantes de información, xa que á falta de información é ao que achacan o seu descoñecemento en temas burocráticos, de traballo ou de nova integración. Desinformación que sae á luz, que debaten entre eles e que están a reivindicar. Reivindicacións como a deste próximo venres, cunha mobilización na capital galega diante de Facenda pola problemática das pensións (<http://www.lavozdegalicia.es/noticia/santiago/2014/02/08/plataforma-emigrantes-retornados-retoman-movilizaciones/0003_201402S8C29923.htm> ).

E nós como futuros xornalistas, galegos, e posibles migrantes e retornados reivindicaremos con eles esta falta de información tentando achegarnos as súas relacións interpersoais.

Rodríguez Bello, Cora 143 C02

LA EDUCACIÓN ALTERNATIVA

                                                                                              Imagen

¿Qué es? Es un método diferente a la educación convencional  española. Su objetivo es conseguir la autonomía de sus alumnos, y cada niño aprende a su ritmo, digamos que hay una educación personalizada. Además, en una misma aula conviven niños de diferentes edades y con alguna discapacidad. Está inspirada en la filosofía Montessori pero no es la única, existen otras como el método Escandinavo o el Waldorf. Esta noticia habla de ambas modalidades.

http://www.abc.es/familia-educacion/20130417/abci-educacion-alternativa-escandinavo-waldorf-201304021330.html

Queremos mostrar las relaciones que hay entre los alumnos y su entorno. Hablamos con Sara Abilleira, diplomada en educación infantil y Máster en necesidades específicas en apoyo educativo; queremos ir al colegio, Pelouro (esperando fecha). También contactamos con un colegio convencional religioso, Nuestra  Señora de los Remedios (no respondieron), para comparar el sistema de ambos colegios y  establecer como son las comunicaciones entre las dos comunidades estudiantiles.

Además, hablamos con asociaciones a favor de la educación alternativa, como Asociación Libre Educación que nos ayudarán en lo posible y  Athenai que todavía no contestaron.

Yo he intentado hablar con la Asociación de Pais de Discapacitados Psíquicos de Bergantiños (ASPABER).No obtuve respuesta  de esta asociación cuyo objetivo es la integración social de personas con discapacidad intelectual y aportar ayudas a ellos y a su familia para lograr esa misión. Además, contacté con Eduard Punset por twitter pero no respondió. Sabemos que es muy polifacético, y me sorprendió  que a través de su blog Redes publicase varias entradas sobre  la educación.

http://www.redesparalaciencia.com/4593/redes/2011/redes-87-el-sistema-educativo-es-anacronico

Finalmente, hay una película que muestra cómo se desarrolla esta educación, sus características y los objetivos que pretenden obtener, ya que éstos son similares pero no idénticos  dependiendo de la zona geográfica. Germán Doin, director de La educación Prohibida, nos va a conceder una entrevista vía Skype o por correo electrónico.

Dejo el enlace por si queréis verla.

http://www.youtube.com/watch?v=-1Y9OqSJKCc

Baldomir Puga,Noelia   141 A01 

THE VISITOR: “Dios los junta” mais algún deles disxúntaos

Unha primeira mirada pódenos mostrar unha película bonita e triste á vez, mais pensando un pouco trátase de moito máis: un escenario no que se narra perfectamente a dificultade dos emigrados chegados a certas partes do mundo e as súas dificultades para comunicarse nestas novas sociedades –e non tan só por culpa deles-. Isto é a película The Visitor (Thomas McCarthy, 2007).

thevisitor

A sociedade occidental hoxe en día tende a desconfiar, cando menos de primeira man, das posíbeis relacións con xentes inmigrantes no seu territorio. Isto é todo o contrario do que acontece con Walter Vale. Este profesor universitario amósase sorprendido cando atopa a unha parella de inmigrantes no seu piso de New York mais, en troques de botalos, tenta comprender os seus problemas e axudarlles. Así é como chega a observar o xeito de vida de Tarek e Zainab, as dificultades que superan con certa alegría e tamén as dificultades impostas pola sociedade que son incapaces de superar. Cando Tarek é metido na cárcere por un acto polo que calquera cidadán americano non recibiría máis que un aviso, dámonos conta da “fobia” que determinadas sociedades e inclusive institucións estatais lle teñen a este grupo de persoas. A comunicación con eles é diferente xa non só no xeito de comunicarlles as cousas, senón na forma de miralos, de aproximarse a eles, de crerse superiores a eles. Estes pequenos detalles son os que, dende a miña opinión, acaban configurando unha sociedade xenófoba e pouco acolledora con este tipo de relación mundiais. Destaco tres puntos que me pareceron moi descriptivos destas actitudes na película:

  1. Negocio inmigrante: unha muller achégase ao posto de venda de Zainab e tenta regatearlle e preguntarlle cousas absurdas, como créndose superior pola súa condición de cidadá americana, de blanca ou de maior nivel social.
  2. Estatua da “liberdade (?)”: o profesor vai visitar a Tarek á cárcere en un ambiente de total limitación das liberdades do preso (pouco tempo de visitas, non poder pasarlles cousas, etc) aparece pintada sobre o fondo dunha das paredes da estancia a Estatua da Liberdade sobre o fondo da bandeira estadounidense.
  3. Bandeira EEUU: tras estar un tempo na cárcere, Tarek é deportado a Siria –o seu país de orixe-. Cando está no aeroporto a piques de coller o avión, pasa por debaixo dunha bandeira americana. Podemos observar aquí de novo a relación de contraste entre un país que supostamente ofrece moitas liberdades e as poucas das que goza este home que é expulsado do mesmo.

Neste contexto o profesor Walder Vale supón un contrapunto á sociedade, unha esperanza de que aínda queda xente comprensiva cos problemas deste tipo de xente. Se o recibimento é bo, será tamén mellor a actitude dos recibidos. Hai quen insulta e aldraxa aos inmigrantes, botándolles xa a priori as culpas de facer o mal, mais non dan conta que quizabes son eles os que están incitando a tales comportamentos. En Francia queren botar aos ciganos, en Italia hai quen non soporta a unha ministra africana e no estado español aínda o outro día trataban de xeito cando menos discutible a entrada de inmigrantes por Ceuta.

Necesitamos máis profesores Vale. Que toquen os bongos.

GÓMEZ SAL, LUCAS. BCP 203

DOWN COMPOSTELA

1040_compostela

En estas dos primeras semanas de clase se nos pidió que analizáramos las diferentes posibilidades de proyectos para elegir con cual trabajaríamos a lo largo del cuatrimestre. Después de reflexionarlo en conjunto un par de días nos decidimos por orientarlo hacia la relaciones de las personas con Síndrome de Down en el ámbito del ocio por medio de la asociación Down Compostela, con la que nos pusimos en contacto vía telefónica a través de la directora del centro.

Nuestro objetivo es el análisis de las relaciones de los jóvenes con Síndrome de Down en sus momentos de ocio, para saber cómo se divierten y cuáles son las cosas que más les gusta hacer.

Para esto interactuaremos directamente con un grupo amplio de chicos y chicas participando tanto en las actividades que propone la asociación como en las que ellos mismos deciden realizar en su tiempo libre, desde la preparación de un baile de carnaval a salidas grupales al cine o la bolera. Queremos saber qué significa para estos jóvenes salir a pasarlo bien con sus amigos, y pensamos que no hay mejor manera para hacerlo que desde dentro, formando parte del grupo.

Por el momento hemos participado ya con los chicos en una sesión de ensayo para el baile de carnaval en la que también estaban presentes las familias. Podemos adelantar que todos lo hemos pasado en grande repitiendo una y otra vez los pasos al ritmo de Grease, siempre en un clima de máxima normalidad.

GÓMEZ BASADRE, ISABEL 142.D01

INAUGURACIÓN SEN PINCHOS

Boas compañeir@s comuniqueir@s!

SeAbreElTelon

Queda con esta entrada inaugurado oficialmente o blogue deste curso 2013-2014 para a  asignatura de Comunicación Interpersoal e Comunitaria. Agardemos todo vaia vento en popa  a toda vela –e que “no corra el mar, sino que vuele”- o noso traballo conxunto.  Recordámosvos que tedes aquí colgados os vosos localizadores grupais e individuais, e  por aquí o libro de estilo que debedes seguir sempre.

 Para as dúbidas que poidades ter estaremos os compañeiros do GBCP (ou “los del blog”) e o  profesor Marcelo Martínez. Iso si, antes de preguntar botádelle un ollo á Guía do Alumnado,  seguramente a vosa resposta estea por alí. Tedes tamén neste blogue subidos os traballos de  anos anteriores, polos que podedes guiarvos nun primeiro momento.

 

Que non decaiga, aprendede e falade. Xa sabedes, COMUNICACIÓN!!

 

GBCP