Daily Archives: 11 Febreiro, 2014

La comunidad global frente a los medios comunitarios

Desde el punto de vista de la Comunicación Interpersonal y Comunitaria, creo que nuestro tema es el que más se acerca a la definición de la asignatura. Por definición los medios son los que necesitamos para comunicar “intra omnes”, o sea “entre todos” y comunitaria representa el ámbito en el que actuamos. El tema que vamos a tratar es muy importante para conocer bien la sociedad y los principios de democracia que la reglan. Eso porque, en primer lugar, el medio comunitario es aquel que no tiene ánimo de lucro y su finalidad principal es mejorar la sociedad de la comunidad a la que pertenece.

Es importante, entonces, ver en esos medios una posibilidad de participar en la vida pública y de exprimirse directamente, sin tener filtros o censuras. Cada uno puede con un simple ordenador o un móvil escribir en internet y dar voz a sus ideas permitiendo a todo el mundo leer y comentar. Con la ampliación del disfrute de la red, ahora el acceso es mucho más fácil y eso contribuye a una mejor integración de la gente que antes no era posible. Si hablamos de ‘Medios y Diaspora’, vemos la importancia de las nuevas tecnologías en las prácticas cotidianas de los migrantes.

La necesidad de mantenerse en contacto con la familia en el país de origen, la falta de la tierra nativa aumentan la exigencia de mantener una identidad colectiva en el ciberespacio. Lo mismo pasa a nosotros, los Erasmus. Estamos muy cerca de casa pero al mismo tiempo muy lejos y eso provoca una falta muy grande que intentamos rellenar con llamadas Skype y hablando en social network. Por fin, intentaremos explicar y analizar la evolución de la utilización de los medios de comunicación, como las restricciones aplicadas a los medios de algunos países, y además cómo evolucionó en el tiempo la manera de comunicar por parte de los migrantes. Todo eso porque necesitamos de una mirada general al tema de ‘La comunidad y Medios Comunitarios’, un debate muy importante en este período histórico-social.

CORINALDESI, CRISTINA, 142, F01.

Rompiendo las barreras eclesiásticas

La Iglesia se ha visto envuelta en numerosos conflictos, además de ser un ámbito cerrado y de difícil acceso. La relación Iglesia-juventud cada vez es más complicada, parece no comprender los intereses de los jóvenes de hoy en día y  no consigue adaptarse a los tiempos que corren. Por esto, es sorprendente ver a gente de nuestra edad, posiblemente con educaciones e intereses similares, que deciden dedicar su vida a la fe y al estudio teológico en el Seminario Mayor.

ImageFuente: http://www.vinuesa.com/

A pesar de las barreras que parecen cerrar el círculo eclesiástico, el Seminario Mayor de Santiago de Compostela, nos ha facilitado el trabajo, aceptando nuestra colaboración en el ámbito académico. Sin embargo, las dificultades han surgido en el ámbito privado de los seminaristas, ya que como es lógico, la vida personal de cada uno es susceptible a ser expuesta y por tanto, juzgada.

El tema surgió como respuesta a ideas contrarias a las nuestras y al interés por lo desconocido. ¿Por qué deciden entrar ahí? ¿Cómo es la organización del Seminario? ¿Qué manera tienen de comunicarse y relacionarse? Estos son los aspectos que esperamos abordar a lo largo de nuestro estudio y nuestra inmersión.

La idea de la Iglesia personalmente me evocaba a lo conservador, así que la duda que me invadía era si sus relaciones serían similares a la de otras comunidades posiblemente más modernas o si su organización, estructura y jerarquía seguirían manteniéndose como desde siglos vienen haciendo. Por tanto, la inmersión es en este proyecto no es buscar una crítica del Seminario Mayor, si no conocer, valorar y participar en las actividades académicas y de interés personal del conjunto de seminaristas.

Amado Rodríguez, Sara 141 B01

Unha guía para ampliar horizontes

Xunto co resto do meu equipo (formado por Fátima Souto, Carlos Rey, Iago Suárez e Natalia Saavedra) decidimos comezar un traballo de modalidade de proxecto. Despois de varios intentos fallidos de proposta, atopamos, á fin, un tema que nos pareceu de inxente interese. O noso propósito é facer unha guía das distintas saídas que hoxe en día ten a carreira que estamos cursando. Desde o meu punto de vista persoal, paréceme un traballo tremendamente enriquecedor xa que servirá para ampliar os horizontes en relación coa profesión. O xornalismo, unha profesión que de por si está en constante cambio, está lonxe de ser un oficio encasillado. Hoxe en día, o desenvolvemento da tecnoloxía e os novos soportes e o problema da sobreinformación plantexan novos retos. O papel do xornalista está evolucionando e queremos ilustrar na nosa guía esa evolución.

Durante esta semana estivemos contactando con xornalistas, que, estudiaran a carreira ou non, buscáronlle unha saída diferente. Así pois, outro dos obxectivos do noso proxecto é tratar o intrusismo crecente na profesión e afondar nas súas causas e consecuencias. De verdade segue compensando estudar esta carreira para ser xornalista? O noso obxectivo é coñecer a súa historia de vida, tratar en profundidade cómo chegaron ata onde están. Non nos interesa tanto o proxecto como as causas que levaron aos individuos a crealos. Por que a xente fuxe dos medios tradicionais? Cal é  o futuro que nos espera? E, en definitiva, que estamos facendo mal? Para iso, ao longo destes meses, temos pensado concertar entrevistas con xornalistas inmersos en distintos proxectos. Particularmente estou profundizando máis en dous proxectos, dos que me estou documentando en profundidade: a escola de oratoria Eloqüencia (a primeira de Galicia) e a productora de reportaxes Última Fila Reportajes. Nos post tamén queremos incluir bitácoras ou vídeos de xornalistas que nos relaten as súas propias historias. Este blogue, dunha xornalista venezolana que traballa en Estados Unidos, conta as súas dificultades exercendo a profesión.

 Imaxe

Marta Rodríguez Suárez 3. A02 

aCentral Folque: unha toma de contacto

scale

Dende os albores da humanidade, a música é un elemento imprescindible en tódalas culturas. É un medio de comunicación eficaz, ademais de unha forma de ocio á que sempre se recurriu.

Tódalas culturas posúen un tipo de música característica, e como non, a galega non ía ser menos. Somos conscientes dunha música propia da nosa terra dende o medievo, onde se atopan as primeiras referencias a ela a través de cancioneiros e cantigas. Houbo épocas de auxe, así como de declive. Nestas últimas cabe destacar os Séculos Escuros, nos que a música se viu perxudicada de tal maneira que a súa única vía de transmisión era de maneira oral. A emigración, a urbanización e o franquismo tamén afectaron severamente á música popular, pero a partir de 1980 comezaron a xurdir grupos e agrupacións folclóricas, así como festivais, que forxaron o rexurdimento da música tradicional galega.

Consideramos que é  importante manter viva esta música tan nosa, polo que decidimos pornos en contacto coa Central Folque, en Santiago de Compostela, para estudar como as persoas se implican e coordinan entre elas e así facer chegar esta música á maior cantidade de xente posible,  facelas conscientes da nosa cultura e intentar inculcar o interese por ela.

 ORGE FERNÁNDEZ, MARÍA 142 A02  

“He is not living, he is existing”

the_visitor

The Visitor (Tom McCarthy, 2007) é a fascinante historia de Walter Vale, un profesor de universidade que perdeu toda pinga de paixón na súa vida. Richard Jenkins, nominado ao Óscar como mellor actor por darlle vida a este personaxe, defíneo como “un home só. Non vive, só existe”. De súpeto algo fai que se formule a pregunta que lle ha devolve-lo sentido á súa vida: “¿Que é o que queres facer, Walter? e non ¿que debes facer?”. Así ve Richard Jenkins ao seu propio personaxe:

The Visitor Richard Jenkins Interview

Un día, descobre que unha parella de inmigrantes ilegais está instalada na súa casa. Enganados, Tarek e a súa moza Zainab non teñen onde ir e a Walter non lle queda outra que permitirlles quedar un tempo. Ante o incómodo da situación hai algo que os une: a música. A música e a súa linguaxe de comunicación fai xurdi-la amizade. Tarek apréndelle a Walter a toca-lo djembé e faille enche-lo baleiro existencial que tiña. Aos seus 62 anos atrévese a ser feliz. A música é capaz de cambiar a alguén como Walter Vale.

The Visitor⎢”Drum Circle”⎢TakePart TV – YouTube

Pero a película tamén reflicte a grave situación desta parella de inmigrantes, sen representación na gran cidade, que son vítimas de desprezos e inxustizas. “Eu só quero vivi-la miña vida, toca-la miña música. ¿Que hai de malo niso?”.

The Visitor⎢”I just want to live my life”⎢TakePart TV – YouTube

Por unha banda, un estadounidense sen soños pero con recursos, e por outra, unha parella de inmigrantes sen recursos pero con soños. ¿O elemento de unión? A música.

MOSQUERA MONTOYA, ANTONIO 142.E01

El legendario temor a las ciudades

Imaxe

W. Bendamin nos refleja en “El Flâneur” un miedo social bastante pintoresco si lo transladamos a nuestros días. El temor de los hombres a la gran ciudad, aunque a día de hoy nos pueda parecer un objeto de burla o mofa, era algo muy común en los comienzos de la industrialización. Fueron numerosos los autores que mediante sus testimonios y escritos perpetuaron este temor infundado en la población.

Este pensamiento tienes sus orígenes en los años cuarenta con la aparición de la literatura folletinesca y panorámica, en concreto con la Escuela Superior de Folletines. De ella salen numerosos críticos de la talla de Baudelaire con sus fisiologías de personas, animales o mismo pueblos. Sin embargo, estes temores pueden venir dados por un desconocimiento de novedosas implantaciones fruto de la industrialización. Estas pueden generar un rechazo en un principio, incluso una actitud reacia al enclaustrarse en un modelo concreto.

Esto mismo puede trasladarse a la dicotomía expresada por Bendamin entre la vida de la ciudad y el rural. Expone una sociedad de masas que resulta peligrosa para el individuo. Nuevos medios de transporte (fruto de la industrialización) con el autobús resultan incómodos según Simmel por el choque de miradas constante de los ciudadanos. Foucaud asegura que “un goce tranquilo es ni más ni menos que agotador”, de esta manera alenta a los ciudadanos a cualquier contacto entre sí. Los convierte en frágiles maniquís dentro de las rudas y frías edificaciones de la gran ciudad. Reflejo de estes testimonios son las historias de detectives del Edgar Allan Poe o la reivindicación y ensalce de la vida privada por parte de Balzac. El concepto de “comunalidad” utilizado por el autor resulta, a mi parecer totalmete deactualizado

Por lo tanto, todos y cada uno de estos testimonios (tanto personales como de autor) tiene una base anacrónica totalmente válida pero que a día de hoy carece de coherencia y relevancia. Los cambios se suceden constantemente y la incertidumbre a todos ellos forma parte de la naturaleza humana del hombre.

Rodríguez Varela, Carla BCP.307

O xornalismo non é para o xornalista

Jay Rosen exponnos no seu escrito “Tornar a vida pública máis pública” a verdadeira razón de ser da profesión xornalística. Polo menos nestes últimos anos a prensa establece unha comunicación directa entre os cidadáns e a política, a economía ou demais elementos sociais. A responsabilidade do comunicador vólvese máis complexa e tras as súas costas atópase o mantemento de toda unha sociedade demócrata.

Jay Rosen "Tornar a vida pública máis pública"

Jay Rosen “Tornar a vida pública máis pública”

Para el, o xornalistas xunto cos eruditos han de crear un espazo común no que se trate de resolver esta cuestión. Neste espazo, aqueles coñecementos indescifrables para moitos cidadáns de a pé poderán ser descodificados e traducidos a unha linguaxe moito máis sinxela, que se poida empregar para facer valer os seus propios dereitos e para vivir en sociedade con moitos máis coñecementos. O mesmo tempo, os eruditos colmarán de coñecementos e datos os xornalistas para poder estes finalmente formar a última peza da cadea. Chámaos Rosen “cerebros de confianza” nos que depositamos os nosos ollos para que nos amosen o que está a ocorrer ao noso redor. Por su posto, e cito textualmente das letras do noso referente “Se o crítico fala em nome dos concidadãos deve falar também com estes”. A comunicación tanto dos comunicadores cos intelectuais e viceversa, como dos comunicadores cos seus receptores, ten que ser constante e moi abundante.

¿E realmente o xornalista o que serve de intermediario entre o público e os sucesos? Abrindo as páxinas dos nosos xornais podemos observar as firmas de numerosos profesionais que escriben nos medios asiduamente que non se dedican a profesión xornalística, nin moito menos cursaron os estudos de xornalismo. ¿Están menos preparados ou documentados para facer eses escritos e para comunicar aos cidadáns a información? A resposta, sempre atendendo a matices, é non. Moitos dos erros dos xornais son a escaseza de coñecementos dos profesionais que escriben as noticias. Non é posible culpar a ninguén por non posuír un altos coñecementos en todo tipo de materias. A dificultade dos asuntos xurídicos, económicos ou mesmo culturais é elevada, e en numerosas ocasións persoas que estean máis familiarizadas con esta linguaxe entenderán con maior facilidade os contidos dun documento destas características.

Non quere dicir isto que a labor do xornalista estea inxustificada e careza de calquera valor. Dende logo, a linguaxe que empregarán eses profesionais especializados sempre terá unha importante carga de tecnicismos e conceptos de difícil comprensión para os milleiros de lectores ou espectadores. Moitas veces a comunicación entre erudito e xornalista que presentaba Rosen é conveniente, deixando claras así a función de filtrado que realiza o periodista. Pero, que ocorre cando ese profesional xa coñece a linguaxe que pode empregar para establecer contacto cos cidadáns? O xornalismo é un oficio máis que unha profesión e a posta en práctica das técnicas escritas é o que verdadeiramente dá valor a un xornalista. Unha vez que se conta con esta virtude, que lle impide ao erudito traballar nun medio de comunicación?

O xornalismo cobrou un significado de valor cívico como ben contan no texto, pero do mesmo xeito abriu a porta a que moitos outros profesionais poidan cubrir os seus postos.

GARCÍA GUILLÍN, NURIA BCP. 102

A familia é a familia

Relacións familiares

                                                                                          Recuperado de: http://freexmen.es/familia.htm

      No mundo actual existen numerosas referencias e achegas en torno ás relacións familiares. Dende o punto de vista humán, segue a ser un tema moi recorrido por psicólogos, sociólogos e algúns profesores. Numerosos estudos afirman que os vínculos familiares que poida ter unha persoa, determinarán boa parte da súa vida. Alén diso, a estructura das familias está a sufrir diversos cambios motivados polos acontecementos históricos e os avances tecnolóxicos. Un dos maiores cambios relaciónase coa redistribución da estructura familiar. Actualmente existen diferenzas na división do traballo dentro dos propios fogares, por exemplo, non é igual unha familia na que só traballa o pai ou a nai, ca unha familia na que traballan os dous. No último século multiplicouse tamén o número das familias monoparentais.

Son estas e non outras as razóns que nos levaron á escolla deste tema. Durante as dúas primeiras semanas de clase estivemos axeitando a proposta e perfilando o tema. O noso interese céntrase na análise das relacións interxeracionais, incluíndo as variables temporais e culturais. Deste xeito, buscamos ver como mudaron diversas situacións da vida cotiá, tales como buscar traballo, estudar ou mesmo ligar. Partimos da base das nosas propias familias, entendéndoas como asociacións coas que imos traballar ao longo das vindeiras semanas.

     Imos comezar coa primeira fase que consiste na realización dunha serie de entrevistas persoais dentro das nosas propias familias. Para iso establecemos tres xeracións: a dos nosos avós que comprende idades entre os 70 e os 80 anos; a dos nosos pais, entre os 40 e 50 anos; e a nosa, entre os 14 e os 20 anos. Previamente elaboraremos un cuestionario tipo para que as entrevistas toquen áreas semellantes, porén o ideal é que a conversa flúa e que xordan historias diferentes.

Seijo Vigo, Laura; 143D02

¡Comenzamos! Descubriendo Itínera

Hace unas dos semanas comenzaba la asignatura de Comunicación Interpersonal y, si ya me interesaba tener la oportunidad de seguir el trabajo de una asociación, más me apasionó poder tratar el tema de las enfermedades mentales. Personas con trastornos mentales y voluntarios que ayudan: eso es Itínera. Cualquiera que sienta un poco de curiosidad por la mente humana, por la psicología o por la sociología se encontrará con un nuevo universo fascinante. Pero esta asignatura no va de enfermedades mentales sino de comunicación interpersonal. Así que analizaremos diferentes aspectos relativos a la comunicación y organización de Itínera, comenzando hoy mismo mi observación personal sobre los debates de grupo.

Image

Fuente: asociacionitinera.com

Partiendo de la organización de diferentes actividades, Itínera pretende integrar en una sociedad que es tan suya como nuestra a personas que pueden llegar a sentirse apartadas. Eso no es tan sencillo de conseguir sin una correcta estructura interna ni sin una fructífera relación entre enfermos y voluntarios. Alabaremos lo que funciona y juzgaremos lo que no funciona, seremos “el ojo que todo lo ve” de Itínera y os haremos partícipes de ello. Como os decía, hoy comienzo el estudio de la actividad de debate. Debate que comienza con una preparación fuera de las instalaciones de la asociación para después poder exponer las ideas con el resto del grupo. Veré qué les aporta comunicar sus pensamientos, estudiaré los turnos de habla, la libertad de opinión y el aprovechamiento que saquen simplemente escuchándose.

OCA DOMÍNGUEZ, ANDREA 142.E02