Daily Archives: 14 Febreiro, 2014

Reunión abierta

«Alcohólicos Anónimos es una Comunidad de hombres y mujeres que comparten su mutua experiencia, fortaleza y esperanza para resolver su problema común y ayudar a otros a recuperarse del alcoholismo.

El único requisito para ser miembro de A.A. es el deseo de dejar la bebida. Para ser miembro de A.A. no se pagan honorarios ni cuotas; nos mantenemos con nuestras propias contribuciones. A.A. no está afiliada a ninguna secta, religión, partido político, organización o institución alguna; no desea intervenir en controversias, no respalda ni se opone a ninguna causa. Nuestro objetivo primordial es mantenernos sobrios y ayudar a otros alcohólicos a alcanzar el estado de sobriedad. »

descarga

De esta forma, y seguida de la lectura de Los Doce Pasos de A.A, da comienzo la reunión abierta de Alcohólicos Anónimos. Una reunión a la que puede acudir cualquier persona, sea alcohólica o no, sea consciente de serlo o no. El primer objetivo de las reuniones abiertas es informar, y para eso estamos nosotros allí: para informarnos. L. modera hoy la reunión, aunque intentan que cada día lo haga uno distinto.

 Y los diez asistentes se presentan al más puro estilo americano. “Me llamo A., soy alcohólico y hoy no he bebido”. El resto respondemos “Hola A.”. Nosotros también nos presentamos. Hoy nos han aceptado como uno más del grupo. Y comienzan a las historias. Partes de una historia mucho más larga que lo que pueden contar en 10 minutos, el tiempo que dura el turno de palabra.

 El turno de palabra es de K.  El primero en hablar. El primero en contarnos una pequeña parte de su historia. Él no quería dejar de beber cuando llegó. Para él empezar a acudir a las reuniones de A.A. fue algo muy difícil. Un estigma.

 A. nos habla de su historia también. Nos habla del amor propio. O de la falta de amor propio cuando uno cae en el alcoholismo. De la incapacidad de tener amor propio cuando el alcohol te domina. Tardó años en entender realmente su problema desde su entrada en A.A. Un día preguntó cómo se podía uno empezar a querer a sí mismo. Le preguntaron si había bebido ese día, a lo que respondió que no. “Entonces ya te has empezado a querer”.

 Y muchos van pidiendo turno de palabra. Lo más importante en Alcohólicos Anónimos es escuchar. No interrumpir a los demás cuando hablan para aprender a escuchar.

 Y esto es todo. Al final de la reunión nos explicamos. Contamos nuestro proyecto y bastantes se ofrecen a ayudarnos. Nuestra segunda toma de contacto, irónicamente, nos ha creado una especie de adicción por escuchar.

NEIRA CARBALLO, EVA 142.B03

Fútbol, amizade e paixón

O fútbol non sería nada se non fose porque estimula os sentimentos das persoas e o sentimento que máis aflora con este deporte é o de amizade. Unha amizade que xorde grazas a un xogo que evoca sentimentos comúns, un xogo que fai sufrir e disfrutar aos aficionados dun equipo dun xeito moi similar, independentemente da idade ou da clase social. Nas bancadas e nos lugares onde os aficionados se reúnen para ver un partido do seu equipo todos se volven iguales e ao xirar a nosa mirada cara a persoa do lado sabemos que sente o mesmo ca nós e que remará sempre na nosa dirección.

Deste xeito nacen as peñas, que non son nin máis nin menos que xente dun mesmo lugar que se reúnen tódolos fins de semana para animar ao seu equipo. O seu punto de encontro e sede adoita ser un bar e a súa meca o estadio do seu equipo.

Neste traballo intentaremos coñecer profundamente como se vive o fútbol dentro de peñas de RC Deportivo da Coruña e RC Celta de Vigo, coñecer as rivalidades, os sentimentos comúns e chegar a entender cal é o motivo de que este deporte mova a tanta xente.

Como impresión persoal atopo o maior interés deste traballo en lograr a empatía daqueles a quenes non lles gusta este deporte, é dicir, lograr que se comprenda  por que tanta xente pode pasar do llanto a ledicia en minutos vendo a vintedúas persoas xogando cun balón. Lograr que todo o mundo vexa as razóns dun sentimento que non se pode explicar, lograr que ninguén pense que estamos tolos se realmente non o estamos.

DAL076DE002235703.jpg

Fernández Ferro, Adrián 141 C03

“Todos somos emigrantes”

DSC_5853

“Erguerémo-la espranza
sobre ista terra escura
coma quen ergue un facho
nunha noite sin lúa.

Marcharemos cinguidos
polos duros segredos
dunha patria soñada
á que non voltaremos.

Non sabrán o camiño
que pra entón colleremos.
Longos ríos de brétema,
longos mares de tempo.

Tripulantes insomnes,
na libertá creemos.
Viva, viva, decimos
aos que están no destero

e soñan cun abrente
de bandeiras ao vento.

Adictos da saudade
que levades a luz polos vieiros.
¡Saúde a todos,
compañeiros!”

(Celso Emilio Ferreiro)

“Todos somos emigrantes” contounos hoxe á mañá unha muller retornada, que sofre o problema das declaracións de pensións do exterior. Mentres a cicloxénese “Ulla” descargaba toda a súa forza ás portas da Facenda, nós escoitábamos a situación desta muller, a situación de vivir con fillos que non atopan emprego e de sobrevivir coa súa pensión como fonte de ingreso. Malia isto, a pensión procedente do estranxeiro non é demasiado elevada polo que o que foi obrigada a pagar considera que é pouco, que o seu caso non é dos máis graves, pero que, con todo, o sentimento de solidariedade está por riba.

A asociación Marusía promoveu unha manifestación esta mañá perante as portas de Facenda que culminou coa entrega nas oficinas de alegacións asinadas por varios afectados. A asociación organiza, ofrece consello e vías de loita a persoas que se viron desarmadas fronte a unha política que non chegan a entender. Que ninguén chega a entender. Con todo, máis alá da organización hai unha gran comunidade que se crea dende o momento en que unha persoa é obrigada a irse fora. Son persoas que non se coñecen, que non comparten destino receptor pero que todas elas sufriron, dende diferentes lugares e situacións, o mesmo problema, polo que dende o momento que un pé está fora da nosa terra aparece un sentimento de solidariedade e empatía de xeito automático. Un sentimento que hoxe é máis necesario que nunca, porque cando os que combaten están unidos a esperanza érguese con máis forza. E cando a solidariedade se espalla, comprendemos que, ao fin, “todos somos emigrantes”.

TUBÍO REY, OLAIA 143 C04

Compromiso coa integración

O noso traballo coas persoas con síndrome de down e sobre todo un traballo de colaboración e compromiso. Eu ao igual que as miñas compañeiras comprometémonos a pasar con eles parte do noso tempo para chegar a entender cómo se senten eles dentro dunha sociedade que en demasiadas ocasións non deixa que se integren nela. Queremos saber cómo se relacionan entre eles e indo máis alá como se relacionan con nós durante unha serie de actividades relacionadas co ocio.

Nestas actividades as persoas con síndrome de down fanse con novas ferramentas para que poder utilizalas despois a hora de relacionarse e integrarse con persoas fóra da asociación. Pero este traballo de integración non depende só deles. Para que haxa esta integración esta debe realizarse dende as dúas partes. O resto da sociedade tamén debe exercer un papel integrador con estas persoas, se non o proceso non funciona.

Imagen

No noso caso fomos moi ben acollidas por eles dende o primeiro momento por todos eles. Nada máis coñecernos xa nos consideraron compañeiras e nós o mesmo a eles. Ese achegamento é o que nos compre para levar a cabo o noso traballo. Sesión tras sesión irémolos coñecendo mellor e eles iranse abrindo máis a nós ata que nos consideren unhas amigas máis.

O meu compromiso particular é pleno tanto co traballo como co tema que imos tratar. O meu obxectivo é coñecer a maneira en que se relacionan estas persoas e a forma en que disfrutan do seu tempo de ocio esquecéndose, por uns instantes, da situación na que viven. Unha situación de “loita” por unha integración que é necesaria tanto para eles como para o resto da sociedade.

Por todos estes motivos, e aínda máis, enfronto esta nova experiencia con moita ilusión, agardando aprender deles o máximo que me sexa posible e disfrutando con eles de todas as actividades que se realizan tanto dentro como fóra da asociación.

LAMAS LAMAS, ESTEFANÍA 142.D03

“El periodismo, como la prostitución, se aprende en la calle. La universidad ya acabo con los periodistas”

Tinta Roja es una película peruana que cuenta los comienzos de Alfonso Fernández como periodista. Al principio, era un joven entusiasta, recién salido de la facultad, que soñaba con viajar a Barcelona o París para trabajar en las grandes editoriales pero, al empezar  las prácticas en el periódico sensacionalista El Clamor en  la sección de policiales, y conocer a su jefe, el señor Faúndez, un hombre lleno de vicios, se vuelve como él y olvida eso que aprendemos en la facultad de no aceptar retribuciones a cambio de silencio, ser fieles a la verdad o intentar ser objetivos.

Sin título

Para comenzar, me gustaría hacer una pequeña reflexión sobre lo que le dice el jefe, el primer día de trabajo, al chico “El periodismo, como la prostitución, se aprende en la calle. La universidad ya acabó con los periodistas”. Yo estoy totalmente en contra de la segunda parte de esa frase. Pienso que la universidad, es un buen sitio para que, todo periodista, aprenda las bases de lo que espera que el día de mañana sea su trabajo y, lo más importante, a forjarse como persona. Si no fuese así ¿Qué estamos haciendo? ¿Para qué invertir cuatro años estudiando? Pero, al mismo tiempo, sí es cierto que un buen periodista se forja en las experiencias vividas, a base de contar historias, de redactar noticias…

Hubo varias cosas en la película que me llamaron la atención. En primer lugar, la vida tan llena de vicios del señor Faúndez. Tiene una mujer con la que está por pena, un hijo con deficiencia mental, una amante periodista y, cada vez que cubre la noticia de un marido asesinado, consigue ligarse a la viuda, además, fuma, bebe, se droga y se inventa elementos de la noticia para que la historia sea más morbosa. Al principio, el periodista principiante no compartía esta actitud, pero, a lo largo de la película, se ve como su compromiso ético desaparece y va copiando, cada vez más, a su jefe hasta convertirse en casi iguales.

También me llamó la atención el fotógrafo. Cada vez que iban a un lugar, hacía recordar a los familiares de las víctimas la vida de los fallecidos hasta que los hacía llorar y empezaba a sacarles fotos cuando estaban hundidos. Ni el jefe ni el becario le dijeron nada hasta que, un día, mataron al hijo con discapacidad del jefe y él entró en cólera contra todos los periodistas y fotógrafos que se encontraban a su alrededor. También el padre de Alfonso Fernández se vio implicado en una trama con muchos muertos detrás y el periódico El Clamor  decidió no publicar la información. Fernández, después de esto, decidió poner fin como redactor de este medio ya que él, quería publicarlo.

Aunque esta película es ficción, nos refleja situaciones que vivimos en la actualidad. La prensa amarilla todos sabemos que vende pero no refleja la esencia de lo que para mí significa el periodismo. Os dejo un enlace de casos de prensa amarilla bastante recientes de medios de tirada nacional conocidos por todos. No olvidemos que hay malas y buenas prácticas en los medios que se ven en el enlace (aunque vaya a enseñar las malas) y eso es por el compromiso que tiene cada periodista con la sociedad a la que sirve.

http://llegalaultima.wordpress.com/2012/08/28/periodismo-espanol-y-sensacionalismo/

Búa del Río, Silvia BCP.101

La marcha de la dignidad

La-dignidad-de-los-nadies-O-388x310

“Esto es una batalla contra el sistema, la policía, el presidente…”. Relata un escritor y periodista. Él es tan solo una de las muchas caricaturas que conforman una odisea anónima, o así se nos presenta el documental, La dignidad de los nadies.

En este cine de testimonio,  la melodiosa voz del narrador nos va desgranando las características que constituyen la realidad de una país entero. Un gran déficit, devaluación de la moneda, recorte en el gasto social, pobreza del 56% y una desocupación del 26%… ¿Nos suena? Claro, porque Argentina parece compartir muchas de las adversidades que presentan los países en crisis. Y así es. Finales del siglo XX, principios del XXI, Argentina sufrió una importante recesión social, política y económica. En 2001, con el llamado ‘Corralito’, entre otras severas medidas por parte del Gobierno, se restringió el dinero en efectivo de las cuentas corrientes, cajas de ahorro, etc.  Como ocurrió en España, el Estado se encargó de saldar las millonarias deudas que los bancos argentinos presentaban. Después de que la sociedad argentina hubiese mantenido durante los años 90 una actitud de pasividad ante el cambio, parece que en esta etapa de recesión la conciencia se transforma. Un recuerdo parecido nos viene a la mente; los movimientos sociales en España como el 15-M, que supuso un incremento de las protestas hasta la actualidad. Tanto en las revueltas de Argentina como de España, se pueden detectar unos puntos de encuentro. Por una parte, sería la buena voluntad de presionar al Gobierno para acabar con la situación y modificar el sistema. Sin embargo, por otra parte, ambos han pecado de lo mismo; una clara desunión a la hora de establecer intereses y resultados.

sensacine

Hay una diferencia abismal entre el rural y la ciudad. Se nos muestran algunos barrios en donde viven personas precariamente y en riesgo de exclusión/ Fuente: Sensacine.com

“El Estado no existe acá”, dice una de las mujeres de avanzada edad de un barrio marginal. “Tenemos una educación de mierda para los pibes” . “Lo que más triste me pone es no poder llevar a mis hijos a la escuela”, añade otra. “Nuestro pueblo no está derrotado, estamos ofreciendo resistencia”, así se muestra otro vecino de la zona. A través del film, nos podemos introducir en varios ambientes de decadencia y pobreza, “abandonados” como dicen algunos, por “los de arriba”. Y es así como se nos presenta Argentina. Un cuadro de seres dignos y coherentes que representan a una población que no tiene recursos para aspirar a una clase de vida mejor. En otros escenarios podemos escuchar frases como “llevo 4 años desocupado”, “lamentablemente somos argentinos”, “¿que me van a dar a mí trabajo, con 62 años?”, “los medicamentos deben ser producidos por el Estado. Son un derecho, no una mercancía”. Para muchos argentinos parece no existir la palabra prosperidad. Y se echa en falta que el film proponga una alternativa viable a unas problemáticas en concreto y no en abstracto como se nos plantean. La perspectiva que nos ofrece La dignidad de los nadies viene marcada por una ideología socialdemócrata. Hay una gran crítica hacia las fuerzas de seguridad y al Gobierno, indestructibles, corruptas y clasistas. De esta manera, la solución que aparenta proponerse es la mejora del Estado del bienestar, de una educación, sanidad, transporte y otros asuntos, así como mayores libertades y protección de los derechos humanos.

¿Quién está detrás de La dignidad de los nadies?

elperroenlaluna

Fernando Solanas, o más bien conocido como Pino Solanas, es el director, guionista y el director de fotografía de este film. Producido por Cinesur S.A, es propiedad del partido político argentino Proyecto Sur, de orientación nacional izquierdista, del que forma parte también Solanas. De hecho, el director del documental es actualmente Senador Nacional por la Ciudad de Buenos Aires. Para contextualizar mejor el sentido de este documental,  es preferible tener información de las ideas que se quieren ensalzar. No obstante, debemos quedarnos con lo más importante, aquello que sin lugar a dudas se ha querido destacar y se ha conseguido alcanzar: dar voz a los que no la suelen tener y dignificarlos.

IRENE PICALLO DOCE BCP 306

(Re)descubriendo las grandes letras de Barreras

33063205

Vigo siempre ha estado muy ligado a los astilleros, forma parte de nuestras vidas. Y muchas veces no somos conscientes de todo lo que este sector naval sufre y nos aporta.

GoogleMaps

GoogleMaps

Continuamente he pasado por delante de la industria Hijos de J. Barreras, sin fijarme en las letras de su gran portalón y he seguido avanzando sin saber cómo de importante es su historia. Y lo cierto es que estas letras representan a los miles de trabajadores que consiguen mantener a sus familias. Personas que luchan cada día más contra las industrias competidoras para seguir demostrando el gran peso que tiene su trabajo. Y esto es lo que queremos (re)descubrir.

Así, con ayuda de los principales afectados, y con el conocimiento de grandes periodistas expertos en esta parte de Vigo, trataremos de reunirlos para crear una mesa redonda en la que el espejo responda a la persona.

González García, Sabela 142.C04