Daily Archives: 14 Marzo, 2012

Trezidavomartifobia

Para muchos es el “dia horribilis” por excelencia. Yo por mi parte lo empecé igual que cualquier otro martes, sin percatarme de que día era. Pero al momento apareció ella, gritando que había perdido otra bola del piercing. Por supuesto, los astros se aliaban en su contra, pues era martes 13.

Pero su caso no es el único, la Trezidavomartifobia o fobia a los martes trece, va más allá de una simple superstición. En países como Grecia, España o América Latina se considera el día de mala suerte por antonomasia. Refranes como “En 13 y martes, ni te cases ni te embarques” avalan este hecho, pues no esperéis encontraros filas 13 en los aviones, pues muchos pasajeros ni se plantearían subirse a él.

Sin embargo, este día concreto, no es más que un mito, puesto que sus connotaciones negativas no tienen fundamento o base científica alguna. Asimismo, mucho se han tomado esta creencia al revés, y lo que para el resto de la sociedad es un día en el que lo mejor es no salir de casa, para ellos implica un gran día. De hecho, uno de los números más empleado en los juegos de azar es el 13. Es más, para los anglosajones el viernes 13 es el equivalente a nuestro martes 13 o el viernes 17 para los italianos.

Ella salió de mi habitación, no sin antes despedirse diciendo: La mala suerte no son más que oportunidades desaprovechadas. A pesar de todo, era martes, un martes corriente, como el anterior, como el siguiente.

García González

S2A

2B2

La comunicación es supervivencia

La comunicación es fundamental para la supervivencia. Es necesaria una buena comunicación para que la asociación se dé a conocer y que pueda conseguir financiación suficiente como para poder sobrevivir.

En la comarca del Barbanza tenemos dos asociaciones para minusválidos: AMBAR (Asociación de Minusválidos da Barbanza) y AMICOS. Una empezó con un gran presupuesto y se fue hundiendo (AMBAR) y otra, fue creciendo hasta hacerse casi completamente con todo el presupuesto público (AMICOS). Esto se debe fundamentalmente a que Esther, la presidenta de AMICOS, ha sabido hacer gala de sus dotes de convicción y desde la aparición de su asociación ha ido haciendo reuniones, conferencias, y mismo ha ido puerta a puerta intentando convencer a la gente con familiares minusválidos para que los matriculara en su centro ocupacional. Mientras Esther hacía todo esto el presidente de AMBAR, lo único que ha hecho ha sido vivir de subvenciones del estado, de las que poco a poco ha ido perdiendo la mayoría por su mala gestión. ¿A qué se puede deber esta evolución y involución de una y otra asociación? A la comunicación. Saberse infiltrar en la sociedad e irse introduciendo poco a poco, restándole miembros a su asociación “rival” ha sido la gran ventaja que ha tenido AMICOS frente AMBAR.

Oujo Paz, Borja

S2D

¿Hasta qué punto comunican los famosos en publicidad?

Siempre me ha llamado la atención la estrategia de comunicación de Inditex, así que me pareció interesante como tema para el post, pero me encontré con una entrada en un blog que me pareció que tenía una reflexión muy interesante tambien:

“¿Qué es mejor, tener una celebridad que sea la imagen de una marca o no tenerla y de este modo no vincular la imagen de una marca a un artista que cualquier día puede cambiar su imagen?”

Infinidad de marcas tanto de ropa como de coches, perfumes, productos alimenticios… utilizan la imagen de un personaje famoso para comunicar un determinado estilo de vida, pensamiento, look… utilizan esas caras como icono con el objetivo de inducirnos a la compra del producto.

Estos personajes comunican cosas positivas, y generalmente funcionan como reclamo, pero ¿Qué pasa si es al contrario? ¿Y si lo que nos espanta es precisamente el famoso porque no nos gusta?

¿Creeis que es mejor un famoso para comunicar el mensaje publicitario o que los inconvenientes pueden más que las ventajas?

Aquí os dejo un par de links de artículos de El Mundo y El Pais que hablan de este tema, haciendo referencia a Zara como ejemplo de marca que no utiliza a ningún famoso como reclamo.

http://economia.elpais.com/economia/2007/07/16/actualidad/1184571176_850215.html

http://www.elmundo.es/mundodinero/2007/07/16/economia/1184580718.html

Paz Fraga, S2F.

Marcha

A pasada fin de semana celebrouse na Coruña a Xuntanza. Trátase dunha actividade na que se reúnen rapaces das asociacións de Marcha que hai en toda Galicia. En total, fomos preto de 200 persoas as que participamos no evento, chegados dende Tui, Vigo, Ourense, Lugo e A Coruña.

Eu tiven a sorte de participar como monitor na organización e desenvolvemento das distintas actividades que levamos a cabo. Tomos somos voluntarios, e colaboramos con Marcha porque cremos que paga a pena perder unhas horas da nosa vida cada quince días por recibir a gran cantidade de “imputs” que os rapaces –dende os máis cativos, de dez anos, ata os máis maiores, de dezasete- nos fan chegar a través das súas reaccións ás actividades que plantexamos, e da súa participación nas mesmas.

Como saberá calquera que teña traballado con nenos, xa sexa na escola ou en calquera tipo de asociación, é fundamental manter o equilibrio entre dúas variables para que as actividades sexan un éxito: por un lado hai que fomentar a motivación, é dicir, evitar que os rapaces se aburran e implicalos nas dinámicas. Polo outro, hai que frear os personalismos, as envexas e as ambicións que estas -especialmente as deportivas-, despertan nos cativos, fomentando un sentimento de hermandade e cooperación que se consigue con actividades de carácter grupal.

E, sobre todo, tacto, hai que ter moito tacto, pois non hai que olvidar que estamos falando de nenos e adolescentes, onde calquer xesto, mirada ou palabra inocente pode ferir a súa sensibilidade.

Fernández Lema, S2B

“ProT: a importancia da presentación”

O martes día 13 de marzo achegámonos ao centro COGAMI para proseguir nas nosas pescudas sobre as súas formas de comunicación. Nesta ocasión explicáronnos como funciona o power-point á hora de presentar o noso proxecto. Analizamos un dos seus power-point e a complexidade á hora de diseñalo. Resumir a información é complexo  á hora de seleccionala e no momento de estructurala a nivel ilustrativo. Despois de lelo e fixarnos nas imaxes vimos como constituía un todo coherente e ben cohesionado, as cores que empregaban pertencen ao logo de COGAMI, a inserción das ilustracións está xustificada. A nivel de contidos tamén está ben feito, inclué ideas claras sobre o que é a asociación, datos moi descriptivos sobre a mesma sen caer no empacho informativo.

Despois de observar o power-point dispuxémonos a traducilo a lingua castelá para despois empaquetalo en CD-ROM. O feito de empaquetar a presentación xunto coa música, vídeos relacionados permítenos que ningún dos elementos que a forman se perdan. Este última fase é moi importante, xa que no caso de non habela feito e chegar á unha sala cun ordenador que non ten instalado ese tipo de letra, programa, etc. fai que o power-point ou non se poida abrir ou esté cheo de incorrecións.

Esta sesión con COGAMI non só nos sirviu para ver como mostran o que son e como funcionan, senón tamén para o noso traballo diario.  É importante a boa elaboración dun proxecto pero máis relevante é a presentación do mesmo.

Mosteiro Reboredo, Mª Cristina

S2D, texto do grupo ProT 3a1 (Mosteiro Reboredo, Paz Fraga, Pedrouso Areán)

“ProT: A responsabilidade da COPE”

Esta semana puidemos, por fin, perfilar a relación da COPE coa responsabilidade social. Partindo do concepto da mesma (http://www.masr.com.mx/responsabilidad-social-definicion-y-clasificacion/), un empregado da emisora nos explicou as principais tarefas desenvolvidas pola COPE para responder ós intereses da cidadanía e  abrir canles de participación cidadá que así o permitan.

Deste xeito, a tertulia de veciños dos martes, as preguntas á oposición dos mércores e ó alcalde dos xoves parecéronnos os programas máis interesantes relacionados con dita participación, pois supoñen unha forma de comunicación que, lonxe da horizontalidade imperante, aposta pola participación cidadá. É por iso que lle solicitamos á COPE poder asistir á tertulia de veciños que tivo lugar este martes. A verdade é que nos pareceu moi interesante, pois permitiu dar a oportunidade ós representantes dos distintos barrios de Santiago de discutir os seus principais problemas, sen ningún tipo de censura.

Unha vez finalizado o programa, tivemos a oportunidade de falar con eles para saber até que punto as súas reivindicacións teñen cabida nos medios de comunicación. En xeral, estaban moi satisfeitos, se ben precisaron que acudir ós medios para amosalas é o último recurso, que se usa sempre que non teñan éxito as canles convencionais -contactar co concello-.

Fernández Lema, S2B, 2A3

Simplemente el deporte rey

El deporte nos entretiene, nos hace disfrutar, nos hace sufrir y nos hace llorar, pero sin duda, su mayor exponente es el fútbol. ¿Qué sería de un domingo sin fútbol? Pues probablemente para mucha gente los domingos serían como otro día cualquiera. Sin embargo, gracias al fútbol nos reunimos con nuestros amigos o familia para ver los partidos, nos desplazamos a los estadios para animar formando parte de una gran afición, y lo que es más importante, nos permite evadirnos de los problemas que nos tienen con la soga al cuello en nuestra vida cotidiana.

Habitualmente se escuchan las frases “Tan solo son 22 tíos dándole patadas a un balón” o “Cobran millones por darle patadas a un balón”, pero ahí está grandeza del fútbol. ¿Cobran demasiado los jugadores? Es probable, pero todo el dinero que mueve este
deporte es una de las cosas que lo hacen tan grande, y sobre todo tan mediático. Desde que nació el fútbol en Inglaterra su expansión y éxito fue mundial, hasta llegar a convertirse en el deporte más practicado en el mundo. Hasta en los Estados Unidos
están teniendo éxito actualmente, con una liga nacional (MLS) que crece rápidamente. Además, recientemente se acaba de inaugurar la primera liga en la India.

Los jugadores son ejemplos e ídolos de los niños. Todos quieren ser como ellos. Esto en España no es tan relevante, pero en países como Brasil, en el que la pobreza está al orden del día los niños ven el fútbol la salida económica necesaria para ellos y para sus
familias, siendo este uno de los motivos por los cuales nacen tantas estrellas en este país.

La grandeza del fútbol en este vídeo:

“El fútbol no es una cuestión de vida o muerte, es mucho más que eso” Billy Shankly.

Mariño Román, S2F.

Fai falta moita cabeza

A semana pasada no seminario sobre “Xornalismo Social e Cooperación Internacional”, que organizan AGARESO e ACPP, falouse da necesidade de coñecer o contexto cultural do lugar no que se traballa. Francisco Raigón, técnico de proxectos de ACPP, contou unha anécdota que, dende a nosa perspectiva pode resultar graciosa pero para os protagonistas non foi tan divertida.

Hai uns anos, Raigón estivo traballando nunha rexión de Guatemala na construción dunha ponte. Levaron un enxeñeiro que, no momento de inspeccionar o terreo onde se ía levantar a ponte, repetiu en varias ocasións a expresión: “isto está difícil; temos que poñer moita cabeza”. Os habitantes da rexión ían poñer o seu traballo para a construción da ponte pero, o día que ían comezar, non apareceu ninguén. Foron falar cos líderes da comunidade e a resposta foi: “É que ninguén quere perder a cabeza para facer a ponte”. Ao parecer, había a lenda de que os negros lle cortaban a cabeza aos habitantes daquela rexión para construíren as súas casas.

Isto coido que debe facernos reflexionar antes de tratar un tema, un acontecemento, etc., dunha comunidade que sexa descoñecida para nós. Algo parecido pasa tamén co significado que adquiren certas palabras do idioma español dependendo do país onde nos atopemos ou no que vaiamos, por exemplo, a publicar un texto. Vexamos un vídeo, relacionado con isto último, para rir un pouco e tamén para reflexionar.

 

España Faqué, S2F, 2A4

Os límites da comunicación

 http://www.youtube.com/watch?v=JD8DHrG_b48   (click para ver o tráiler de Radio Favela)

“Son as 7 da tarde, e entra en antena a verdadeira e auténtica voz do Brasil. Dous negros emitindo para as favelas e para o mundo enteiro”.

Radio Favela (título orixinal Uma onda no ar, 2002) recolle a historia real de Radio Favela, unha emisora comunitaria creada nos anos 80 en Belo Horizonte, Brasil. Catro amigos (Jorge, Brau, Roque e Zequiel), deciden poñer a andar unha radio para a xente das favelas que exprese “a verdadeira voz do pobo”. Críticas ó goberno, ó racismo, á desigualdade de clases, á “basura” das radios comerciais, ó narcotráfico, consellos ós xoves das favelas… Esta temática fai que acade moita audiencia, pois o pobo vea como unha emisora cercana e, sobre todo, realista. Pero Radio Favela é unha emisora pirata, que non conta con licenza para operar. Por isto, os protagonistas sofren continuamente ataques por parte do goberno –que vive un lento proceso de democratización- e as forzas policiais para desarticular esta emisora.

Radio Favela é unha emisora comunitaria, un servizo á comunidade demandado por esta. Pero Radio Favela é tamén unha emisora ilegal. Velaquí a cuestión: ¿que prevalece, os fins ou os medios? ¿Debe primar a comunicación por enriba da lei? ¿Ou é que a lei, neste caso, está privando a comunicación? ¿Non hai moitas “Radios Favelas” aínda hoxe en día en países supostamente democráticos? ¿Quen manda, os intereses da comunidade ou os da representación da comunidade? Veña, comunicadores, opinade que a cousa ten o seu “aquel”.

Liñares García, GBCP

Mentimos máis do que respiramos?

Dicía  Sófocles que unha mentira nunca sobrevive ata chegar a ser vella, pero digo eu que non será para tanto! Méntese seguido: nas eleccións, no currículo, en internet… e non porque sexamos malos ou porque non quede outro remedio, todo o contrario, a maioría das veces dicimos mentiras por educación, porque a verdade (a veces) doe moito. A mentira forma parte da comunicación e das relacións, xa o dicía Oscar Wilde: “Quen dixo a primeira mentira fundou a sociedade civil”.

Se non o cres, mira isto, apostaría algo a que a diario escoitas e dis máis da metade:

Incluso engadiría algunha máis como: “É que estaba enferma”, “Vou agora mesmo, mamá!”, “Pero que ben che queda ese vestido!”, “Veña, a última e marchamos!” ou “Lin e acepto as condicións e termos de uso”.

Acaso estou mentindo nisto tamén?

Pérez Capelo, S2E, 3B2

ProT: Aproveitemos as sinerxías

Seguimos avanzando no noso traballo coaAsociación de Reporteiros Solidarios (AGARESO) no seminario de “Xornalismo Social e Cooperación Internacional” que se imparte na Facultade de comunicación todos os martes pola tarde. Esta vez Alba Deus encargouse de tomar notas do que aconteceu na sesión para a posterior elaboración dunha crónica e David Leiro encargouse da reportaxe fotográfica. Toni España encargouse da gravación audiovisual que despois será aproveitada tamén para unha reportaxe radiofónica. Por certo, xa está dispoñible na web de AGARESO a reportaxe sobre a sesión da semana anterior.

Esta semana a sesión comezou coa presentación dos traballos que están a facer os alumnos do seminario sobre diferentes temas relacionados coas ONGD. Isto ocupou aproximadamente a primeira hora e logo comezaron as exposicións dos relatores que desta volta foron: Francisco Raigón de Asemblea de Cooperación Pola Paz, Helena Capera da Coordinadora Galega de ONGD e Xosé Cuns da Rede Galega de Loita contra a Pobreza.

Tanto Helena Capera como Xosé Cuns falaron da necesidade de que as ONGD se coñezan e se comuniquen entre elas sobre todo para aproveitar as sinerxías e facer máis forza á hora de levar a cabo proxectos ou mesmo de solicitar axudas. Por outra banda, tamén fixeron mención a que unha boa coordinación das ONGD evita que se solapen funcións ou que se dupliquen funcións innecesariamente.

España Faqué, S2F, 2A4

“ProT: A la tercera va la vencida”

Tras creer haber encontrado la asociación perfecta la semana pasada, la desilusión volvió a caer sobre nosotros. La asociación FADEMGA, dedicada al trabajo con personas con discapacidad intelectual no nos permitió trabajar con ellos, debido a que ellos quieren trabajar a largo plazo, no en un período de tiempo pequeño como pretendíamos nosotros.

En esta situación, nuestro profesor Marcelo Hermida nos ayudó a ponernos en contacto con una nueva asociación, en este caso se trata de Praza Pública. Un nuevo periódico digital en gallego, que nace como un proyecto ambicioso. Ante el reciente éxodo de periódicos y medios en general gallegos, Praza Pública busca defender el papel de la lengua de nuestra comunidad.

Su objetivo principal es atender a las nuevas realidades que surgen en Galicia, caracterizándose por ser un periódico muy próximo al público, con quien busca la complicidad. En otras palabras, quiere convertirse en el punto de unión de la comunidad.

Esperamos ansiosamente la respuesta de este medio para poder trabajar con ellos, actividades nos aseguraron que tenían, por lo que puede ser un buen grupo con el que colaborar.

Aquí os dejamos el link en el qué se explica detalladamente lo que es Praza Pública.

http://praza.com/intro/

Mariño Román S2F 2B3

La esclavitud del siglo XXI

Los seres humanos tenemos la necesidad de comunicarnos, bien sea de un modo o de otro, con nuestros congéneres. Nos gusta compartir nuestros sentimientos, frustraciones, vivencias y demás con nuestro círculo de personas más íntimo. Pero a veces parece que la evolución acaba por convertirse en una cadena perpetua que nos limita el hecho de comunicarnos. Los ritmos de vida actuales, con muchas horas de trabajo en el caso de los afortunados que aún logran conservarlos, limitan este aspecto bajo mi punto de vista. Poco a poco parece que nos vamos convirtiendo en meros robots que comemos, dormimos y ejecutamos nuestras obligaciones profesionales como buenamente nos dejan.

¿Es esto bueno? Bajo mi punto de vista no. Y no porque limita el desarrollo del individuo. Tenemos claros ejemplos en otros países del tercer mundo de cual es el resultado si seguimos por este camino, pero muchas veces la necesidad aprieta y no queda más remedio que acabar tragando saliva y ejecutar los horarios mortales que el patrón impone.

Es verdad que con esto no desaparecería la comunicación, ya que dentro de los quehaceres laborales también existe, pero si que se nos va esa comunicación íntima, con tu amigo, con tu pareja, ese hecho de poder tomar un refresco, una caña o lo que quieras en una terraza aprovechando las horas muertas. Los horarios laborales actualmente coartan el desarrollo del individuo, sin olvidar de los problemas que genera en las madres que trabajan.

Martínez Montero, S2c, 3a2

A rúa é de todos

A rúa é de todos? Esta é unha frase feita que de seguro todos temos escoitado algunha vez, aínda que tamén de seguro – ou polo menos eu -, todos a temos escoitado e asociado á cara e á cruz da moeda, con connotacións diferentes. Incluso hai quen se fixo famoso por formular aquilo de “¡la calle es mía!”, pero iso é outra cuestión …

O Graffiti naceu asociado á cultura Hip Hop, nos Estados Unidos, e ao igual que devandita cultura, espallouse de xeito practicamente global. Na actualidade e logo de sufrir certas evolucións, é considerado e empregado polos grafiteiros en todo o mundo como vehículo de expresión. Acolle dende reivindicacións persoais, colectivas e incluso humanitarias até promocións e proxectos relacionados co mundo da publicidade. Mais aínda e todo, o Graffiti como tal (na súa esencia, pintadas no mobiliario público), segue a ser ilegal. E eu pregúntome, onde quedou a liberdade de expresión?

Iso si, seguimos e seguiremos fartándonos de escoitar aquilo de “a rúa é de todos”, incluso en boca daqueles que censuran a arte do Graffiti, o cal a pouco que o penso non deixa de parecerme tan irónico como contraditorio.

Ferro Falcón, S2A2

30 persoas, unha fin de semana

Semella impensable que entre 30 persoas tan diferentes e chegadas dende puntos tan diversos  se poidan crear lazos tan fortes, sobre todo en tan pouco tempo. Unha fin de semana, menos se me apuran, foi o que durou un Roteiro de xuventude. Un programa repleto de actividades de deportes de risco aberto para todo aquel que se sentise con forzas de descender 150 metros coa única axuda dunha corda ou atravesar unha montaña co solo sostén dun arnés.

E ese, precisamente, era o único punto en común que compartiamos con aqueles descoñecidos. Parellas, grupos de amigos e familias que se animaran a pasar unha fin de semana diferente. Pero lonxe do esperado, os grupos non permaneceron nin pechados nin selados. Sorpendeume moito, por exemplo, que as parellas estivesen dispostas a renunciar a unha “tranquila” fin de semana romántica para unirse a xogos de universitarios ou que pais de familia atopasen puntos de unión con rapazas de 18 anos, claro que, a música move montañas.

Un pequeno gran clan que, non sei se polo feito de térmonos atopado medio perdidos no monte, ou por quedarmos  sen luz e sen auga quente durante eses dous días, creou lazos que a día de hoxe seguimos mantendo. Ás veces, ante as dificultades, o ser humano, ou mellor, os grupos humanos –seguindo a clasificación de Brint- son capaces de sorpendernos a nós mesmos e, por que non, darnos leccións.

Fernández Fernández, S2B

Tinta versus @

“Los e-mails no tienen caricias de quien los escribe”  esa fue la reflexión de un oyente anónimo de Radio3, en el programa En la Nube http://www.rtve.es/podcast/radio-3/en-la-nube/ que escuché la pasada noche.  ¿Convierte internet la comunicación interpersonal en algo mecánico? No podemos negar que es más rápido, útil, incluso imprescindible para nuestro estilo de vida, y más para los periodistas, pero quizás también provoca que el mensaje pierda valor ya que la huella de quien escribe queda solo en el teclado. Deberíamos llamarlo comunicación intermaquinal o intercomputal ya que, en muchas ocasiones, son los propios servidores los que nos envían los correos.

No estaría de más que, para decir cosas importantes, volviéramos al papel, demostrando un interés y un esfuerzo por transmitir algo, ya sean caricias o puñales.

Fontal Mato, ProT  2B2,   S2C

Palabras de más

Está visto que creemos que cualquier excusa puede colar. Con tal de argumentar algo estamos dispuestos a dejarnos en evidencia por no reconocer que no tenemos razón. El último episodio de este “hablar por tener algo que decir” lo han protagonizado varios miembros de la política nacional de este país. Por lo visto, el hecho de que un acto terrorista haya sacudido España hace ya ocho años es una razón de peso para impedir que los trabajadores salgan a la calle a reivindicar sus derechos un día determinado.

Sinceramente, me resulta semejante a comparar un huevo con una castaña y un mal uso del poder de la palabra. No quiero meterme en cuestiones políticas ni atentar contra la postura de nadie, pero me ha parecido un buen ejemplo de cómo la palabra puede usarse con segundas intenciones, persuasión. Teniendo en cuenta, más que nada, que los posibles afectado en este asunto sería los familiares de las víctimas y supervivientes del atentado, los cuales han mostrado cierta indiferencia. ¿Hasta dónde es legítimo llegar con tal de defender nuestros argumentos? ¿Dónde está el límite del empleo de la palabra?

Os dejo aquí la ilustración de mi comentario para que pongáis en situación lo que he intentado transmitiros de entrada.

http://www.elmundo.es/elmundo/2012/03/01/espana/1330595120.html

http://www.lne.es/espana/2012/03/02/cruce-acusaciones-protestas-11-m/1207744.html

López Martínez S2E, ProT 2B2