Daily Archives: 24 Marzo, 2012

It gets better

Lo sé. Y te perdono. Has hecho cosas horribles. No puedes cambiar eso y no puedes volver atrás. No he dicho que fueras perfecto. Nadie lo es. 

¿Cuántas veces nos hemos arrepentido de nuestros actos? ¿Cuántas veces nos hemos arrepentido de aquello que no hemos hecho? ¿Y de aquello que no hemos dicho? Es irónico cómo el paso del tiempo ofrece una perspectiva diferente. Cómo nuestra percepción cambia con el paso de los meses, de los años.

Y, lo más irónico, es cómo nos acordamos de todo esto cuando las personas a las que queremos ya no están entre nosotros. Esperamos hasta el último instante para realizar lo que llevábamos tiempo deseando hacer, deseando decir. Transmitir. Sin embargo, ¿cuántas veces llegamos a hacerlo de verdad?

La vida es corta, nos dicen. La vida es breve, nos relatan. Hay que disfrutarla, nos ordenan. ¿Y qué estamos haciendo? Perdemos el tiempo de una forma apabullante. Orgullo, rencor, cobardía, miedo, vergüenza. Los sentimientos se encuentran detrás de todas esas acciones. Detrás de todas esas no-acciones. Y esas palabras que no paran de recorrer nuestro cerebro, que incluso llegan a posarse sobre nuestra lengua, mueren con la abertura de nuestra boca, en la hiriente cama de nuestros labios.

Es evidente que yo estoy pensando en alguien mientras los caracteres van corriendo. Es evidente que vosotros también estáis pensando en alguna persona con la que tenéis algo pendiente. Hacedlo. Decídselo. Perdonadle. Y sed perdonados. Bueno, es fácil decirlo, pero todo pasa.

Valderrama Vázquez, GBCP

Project Unbreakable

Esta semana reflexionamos na clase sobre a comunicación comunitaria e a existencia desta dunha maneira máis “abstracta” do que nós estamos acostumados. Pois normalmente falamos de comunicación cando deberíamos estar falando de medios.

Esta semana gustaríame falar do emprego da comunicación tamén como ben común e de todos, tamén desas persoas ás que ás veces non se lles da voz, ou mellor, non se lles da voz como deberían. Esas persoas que si poden aparecer de vez en cando nos medios máis que son tratadas como fontes cando igual sería máis interesantes que se parasen a escoitar ás persoas e o que teñen que dicir.

Grace Brown, unha estudante da NYC, é a creadora de “Project Unbreakable” e comezou o pasado outubro unha campaña para axudar a victimas de abusos sexuais a través das súas fotografías. Grace fotografa ás victimas mentres estas sosteñen posters con citas dos seus agresores. Desta maneira as palabras que algún vez foron dirixidas contra elas ou eles serven tamén de reclamo para mostrarlle a súa situación á sociedade.

Unha maneira diferente de contar a súa historia, dende o seu punto de vista, dende as palabras que un día as feriron, palabras das que os a meirande parte dos medios non se fan eco.

Este proxecto, como o de Radio Favela, mostra a necesidade das persoas de reivindicar a súa capacidade de comunicarse, aínda que non teñan acceso a un medio de comunicación. Pois a comunicación é de todos.

Para coñecer máis sobre o proxecto e a experiencia de Grace Brown podedes ler este artigo de The Guardian.

Bragado Paz, GBCP

El amor lo cambia todo, hasta el pasado

“The Fountain”, un film de Aronofsky, se aleja de todo lo habitual. De lectura compleja, con abundantes metáforas, puede considerarse un poema cinematográfico. No llega con verla una vez para llegar a entenderla.

La película es, en el fondo, una historia de amor (aunque permite analizar las relaciones personales entre los personajes en los diferentes ámbitos que viven) dónde nada parece lo que es.

La esencia de la película reside en el amor y en la muerte, unidas por el elemento que da cohesión a las tres historias que se narran paralelamente: Xibalba, el infierno maya. La película lo sitúa como una estrella que se muere en el cielo:

“De entre todas las estrellas del cielo fueron a escoger una que se moría”

Hugh Jackman buscará la cura a la muerte, simultáneamente, en tres historias diferentes. La primera, es la historia de amor, la de un veterinario casado. La segunda, la historia del libro que escribe su mujer. La tercera, una incógnita, una metáfora del tiempo, un poema visual: un viaje a xibalba, para entenderlo todo. Aunque son historias diferentes, perseguirán lo mismo; al juntanse, interactúan, alterándose los sucesos. La historia comienza a verse transformada. El final de la película, nos deja una conclusión en la mente. El amor puede cambiar todo, hasta aquello que ya ha pasado.

Bravo Fernández; S1D

Protexido: TS: Entrevista lista!

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

ProT: Problemas y soluciones

Imaxe

El pasado 11 de marzo, mi compañero Néstor Veiga os relató cómo fue el primer día en Mediación Social, actividad desarrollada con niños. Sin embargo, se han realizado una serie de cambios en las dos últimas semanas. Diversos factores nos hicieron ponernos en contacto con Álvaro, nuestro contacto en Cruz Roja. Debíamos cambiar de actividad.

Varias opciones fueron barajadas. Antes de comenzar las actividades con los pequeños, se nos informó sobre la posibilidad de realizar manualidades con ancianos, así como observar las relaciones entre los mismos. La opción fue descartada. Álvaro hizo lo imposible, ésta vez y de nuevo, por buscar una solución al apretado problema. De pronto, se volvió a encender la luz. Podríamos trabajar con inmigrantes, asistiendo a clases de español para los mismos los lunes y los jueves de todas las semanas que precisáramos hasta la fecha de entrega.

Felices con la solución, el pasado jueves nos dirigimos al lugar, dispuestos a ayudar. Álvaro nos recibe con una sonrisa y un “tengo noticias”. La bombilla iluminó la habitación de un color rojizo. Metafóricamente, claro. Sin embargo, pronto nos advirtió de que tenía solución. La opción de las clases de español con inmigrantes había quedado descartada. Sin embargo, gracias a su ayuda, nos habían aceptado de buen agrado en el grupo de los ancianos.

Quince ancianos esta vez, abuelos orgullosos, que nos mostraron con ilusionadas sonrisas todas las hazañas que estaban realizando con un poco de tiempo, de ganas y de amor.

Valderrama Vázquez, GBCP, 42b

Las fases de la comunicación, según Cantinflas

Como podréis ver en el vídeo que os adjunto, el comúnmente conocido Mario Moreno “Cantinflas”, en versión animada, tiene una visión bastante singular de aquellas fases comunicativas a las que estuvo sujeta la humanidad desde sus inicios. Las señales de humo, los mensajes en una botella y la correspondencia mediante carreras de relevos fueron algunos de los primeros progresos comunicativos “artesanales” que permitieron el acceso y la aproximación dialéctica entre la sociedad. Más adelante, surgieron el servicio postal -algo lento si lo comparamos con la velocidad telegráfica-, el telégrafo magnético de Samuel Morse y la invención de la radiotelegrafía por Guillermo Marconi. Este último descubrimiento saldaba un gran avance en materia de comunicación a larga distancia. Algo que se vio reforzado gracias al físico Lee De Forest y su conversión de la electricidad en sonido de onda larga, corta y ultracorta; uno de los preliminares del actual medio comunicativo de mayor envergadura cognitiva y recreativa: la televisión.

Así, todos y cada uno de los avances arriba nombrados auparon el intercambio informacional y, por ende, la ulterior comunicación comunitaria que hoy conocemos a través de las TIC y consiguientes NTIC (nuevas tecnologías de la información y de la comunicación).

Se nota que hemos evolucionado, ¿no creéis?

(Vídeo: http://www.youtube.com/watch?v=FRXrd_z1zJU&feature=youtu.be)

Veiga Amorín, S3E, 4B2

“Una agenda de contactos agridulce”

Fieles a nuestra segunda semana de Gestión de Fuentes, el Grupo TS S3E se ha puesto en contacto con las últimas asociaciones y periodistas que le restaban de su agenda.

Como hemos respirado en un principio cierto remoloneo institucional y profesional, hemos optado por reenviar algunos mensajes con el fin de obtener respuesta y poder desempolvar nuestras preguntas. Finalmente, lo hemos conseguido. Mientras dos de ellas -el Sindicato de Periodistas de Galicia y la Asociación de Empresarios de Hostelería de Santiago- no han mostrado señales vitales, otras -la Asociación de Jóvenes Empresarios de Galicia, el Colegio Profesional de Periodistas de Galicia y la Asociación de Periodistas de Santiago de Compostela- se han mostrado receptivas. El más solidario, el CPXG, nos ha proporcionado un informe (http://www.xornalistas.com/mediateca/publicacions/informecrise.pdf) con datos sobre la actual situación laboral de los periodistas gallegos. De los periódicos contactados, hemos recibido respuesta de la mitad. Curiosamente, nos han contestado dos de los diarios gratuitos compostelanos más populares -De Luns a Venres y SantiagoSiete-, mientras que otros de trascendencia autonómica -El Correo Gallego y La Voz de Galicia- no han querido ser parte del vehículo informativo.

Por lo pronto, este miércoles 28 consumamos entrevista con el presidente de la APSC, Luís Menéndez. El trabajo de Campo no ha echo más que comenzar. Seguiremos informando.

Veiga Amorín, S3E, 4B2

Calaf critica a la novia de Iker Casillas

Si ahora os digo “hace un flaco favor a la mujer y al periodismo” todos sabéis de que boca han salido estas palabras y hacia quien se dirigían, ¿verdad?. Ha sido, posiblemente, una de las noticias más sonadas del día de ayer. Rosa María Calaf dio su opinión, sin el menor tipo de reparo, sobre la periodista de deportes, Sara Carbonero.

Calaf pretendía criticar el actual periodismo que vemos días tras día en los medios de comunicación y que todos conocemos ya. Que eso de que la información debe ser contrastada y de calidad se queda en las teorías de los libros y en palabrería un tanto utópica actualmente. Que sólo interesa lo que vende, y no lo que es importante de verdad para la sociedad. Que en la mayor parte de los casos se acaba recurriendo a la parte más morbosa del asunto. Todos sabemos que es así. Lo sabemos, por ejemplo, cuando abrimos el periódico vemos…

 

La primera imagen está extraída del ABC. La segunda proviene de EuropaPress.com, aunque la podríamos haber sacado de cualquier otro, porque es la que publicaron muchos medios. No sé si esta continua referencia al portero de Real Madrid es por miedo a que no sepamos quien es Sara Carbonero, si es para darle mas razón de la que tiene a Rosa Maria Calaf o para qué.

Creo, personalmente, que se ha hecho caso omiso a la auténtica queja de Rosa María Calaf. O eso, o es que no cumplía el valor noticia de “novedoso”, porque que el periodismo está en crisis ya es un secreto a voces.

Álvarez Bao; S1D, 1A3

Con un ordenador bajo el brazo

Hojeando una revista observé la siguiente estadística:

“Según el Eurispes (Instituto de Studi Politici, Economic e Socialic) de Italia, uno de cada dos niños de enseñanza primaria utiliza habitualmente el ordenador y uno de cada seis navega por internet”

Estos mismos datos se pueden aplicar a la mayoría de países europeos, incluida España. Dicha información me invitó a reflexionar sobre la nueva generación de niños que está emergiendo.  Investigando un poco más sobre el tema descubrí que los niños de secundaria usan mucho menos el ordenador que los niños de primaria de las generaciones actuales. Esto indica un importante cambio en la sociedad. Ahora los niños nacen con un ordenador bajo el brazo. Este hecho implica un cambio en la manera de educarlos.

La gran preocupación de los padres hoy en día es que sus hijos no se vuelvan adictos al ordenador ni a los utensilios informáticos, ya que muchas veces los niños se refugian en ellos y dejan de socializarse.

No hay nada de malo en que un niño de 6 años utilice un ordenador, es más, suele ser educativo. Lo importante es enseñarles a usarlos, y para eso los padres y educadores deben sentar unas bases.

Lo más importante es no dejar a los niños solos ante un ordenador, pues, de lo contrario podrán explorar lugares escabrosos, utilizar el ordenador en horarios inadecuados o pasarse delante de la pantalla más tiempo de lo aconsejable. Los padres y educadores deben ser timones para los niños en la red pero a la vez dejar que ellos la descubran por instinto.  Pero lo más importante es tomar cualquier excusa para incitar al niño a leer y curiosear en la red y utilizarla como utensilio para abrir sus horizontes.

Lo indispensable en la educación de los niños de la generación actual y las futuras es prestar mucha atención al niño, entretenerlo y ayudarle a hacer amigos. Los juegos populares al aire libre, aunque nos sorprenda, aún son los preferidos por los niños, por lo tanto vamos a ayudarles a que le dediquen tiempo a jugar y relacionarse con otros niños.

Castro Rodríguez, Raquel; S1D, 1B2

O pesebrismo informativo

O xornalista mantén unha relación bidireccional coas fontes. Os profesionais da información necesitan contidos e as fontes que ditos contidos salgan reflectidos nos medios. As fontes van a tratar en todo momento de cumprir eses obxectivos e por iso van a poñer en marcha diferentes mecanismos para conseguilos. Un deles é o  pesebrismo.Tratase dun intercambio de información de dubidoso interese a cambio de agasallar aos asistentes. Nalgúns códigos deontolóxicos prohíbese que os xornalistas acepten os viaxes pagados ou incluso que se deixen pagar as comidas. Pero este tipo de normas, na práctica, é de difícil concreción. Sen embargo non só as fontes teñen intereses. O xornalista en moitos casos tamén utiliza a chantaxe para conseguir que una fonte lle proporcione a información que el desexa. Deste xeito, o xornalista trata ás fontes como meros obxectos para satisfacer os seus intereses e viceversa. A cousa disto as relacións interpersoais contamínanse Pero como conseguir deixar a un lado os intereses en favor da verdade e da boa comunicación coas persoas?

Díaz Leal, S1D; 2A1

“ProT: As dificultades dos pequenos”

O venres, a miña compañeira Andrea Fernández e eu volvemos un día mais á gardería Snoopi. Observando cómo interactúan uns con outros, fixámonos en que a pesar de que sempre hai algunha pelexa por posuír xoguetes, a maioría das veces non hai problemas para compartir. Véselles moi unidos. Un caso que nos chamou moito a atención foi o gran progreso da pequena Irene, unha nena de 8 meses que fai unhas semanas non saía do colo das monitoras e que o venres o único que quería era estar de pé e xogar con demais cativos. Un deles, chamado Pablo, facíalle especial graza. E el, a pesar de que Irene é máis nova, facía todo o posible para facela rir. Sen embargo, sempre hai algún neno con algunha dificultade á hora de relacionarse cos demais. Un caso concreto foi o do pequeno Nube ( un nome un pouco raro para un neno a verdade). Nube apartábase dos demais cativos e o único que quería era que as monitoras lle fixesen caso e para isto pasouse a tarde chorando. Sen embargo, en ningún momento xogou con demais nenos. Nube é un neno cun aspecto enfermizo e débil, non está vacinado e está por debaixo do peso dun neno da súa idade. Isto débese a que os país, segundo nos contou a responsable do centro, teñen un xeito de pensar diferente e van en contra dos canons da sociedade actual, algo que claro esta, afecta directamente a Nube e a súa forma de relacionarse. Esperemos que co paso do tempo isto cambie.

Díaz Leal, S1D; 2A1

“ProT: InteRed le da al Play”

Y podéis hacerlo vosotros también al entrar en la página web de Actúa con cuidados. Ahí tenéis el video de presentación de la nueva campaña de esta ONGD con la que estamos trabajando. No dura apenas ni un minuto y es bastante ilustrativo. Os aconsejamos que hagáis click en el enlace.

Ayer mismo, estuvimos reunidos con todos los componentes de InteRed Galicia en una juntanza en la que tratamos dos puntos importantes:

–       El lanzamiento de la nueva campaña.

–       La organización de una jornada solidaria.

 Todo esto con el objetivo de visualizar un poco más esta organización. Se piensa en juntar las dos cosas y aprovechar la jornada para hacer la presentación, pero después llegamos a la conclusión de que es mejor llevarlas por caminos diferentes.

La presentación del nuevo programa debe ser algo formal, y para su mayor difusión pensamos en recurrir a los medios de comunicación. Por otra parte, la jornada solidaria, con la que también se busca la recaudación de fondos, está más enfocada al acercamiento a la ciudadanía. Entre las opciones, gustó mucho la idea de un mercadillo cultural.

Por lo demás, seguimos con nuestra función comunicadora. Esta semana esperamos que tenga lugar la charla sobre Educación para el Desarrollo. Nosotros ya la recibimos, sinceramente, sin decirlo para embaucaros, nos lo hemos pasado bastante bien. Como estamos teniendo problemas con la Facultad de CC de la Educación, os informaremos en cuanto lo sepamos de su lugar y hora de celebración.

Álvarez Bao; S1D, 1A3

“Las nuevas tecnologías dan lo que los padres no”

Entrevistas y lecturas. Ahí es en donde hemos dado los pasos más grandes esta semana. La primera ronda de entrevistas finalizará este lunes con un encuentro con Elisardo Becoña, catedrático de Psicología Clínica, con especialización en Técnicas de Modificación de la Conducta. Esta semana también pondremos en conjunto nuestras conclusiones sobre cuatro libros que tratan este tema. Así que quedarán plasmadas en el post del 2 de abril.

El pasado miércoles, 21 de marzo, María José Buceta, especialista en Psicología Evolutiva y de la Educación, nos atendió en su consulta y nos respondió a unas cuantas preguntas. Mucha información nos resultaba lógica, pero de lo que teníamos un concepto equivocado es del motivo causante del aislamiento de los niños en las nuevas tecnologías. Nuestro objetivo era estudiar cómo el encierre de un niño dentro de ciertos recursos tecnológicos dificultan su comunicación con la familia. Pues todo esto sucede al revés: la causa de que los niños se atrapen en estos mundo es, precisamente, la falta de atención por parte de sus círculos más cercanos.

Nos habló también de otros problemas en los que esto puede derivar, como los trastornos de sueño o los problemas de epilepsia.

Buceta se mostró a favor de las nuevas tecnologías, pero siempre que se controle su uso y se limite su tiempo. No es normal que un niño de 7 años aparezca con un móvil de última generación. Además no le estás haciendo valorar nada.

Juanma Romero nos explica en este video cómo saber cuando una persona es adicta a las nuevas tecnologías.

Álvarez Bao; S1D, 1A3

Primero pinitos en el mundo teatral

“El divorcio, conflicto personal y social”. Así se titulará la representación teatral, o más bien pequeños “sketchs” que el grupo TS 3C, realizaremos como una de las actividades escogidas en nuestro trabajo de seminario.

La idea de nuestra representación, en la que nosotros mismos seremos los actores, si me puedo tomar la licencia de llamarnos así, (no prometemos emular a grandes de nuestra facultad como Antonio Mourelos) es acercar a nuestros compañeros, de una manera visual, algunas escenas cotidianas que puede vivir una pareja antes de la separación, en trámites de la misma, y posteriormente, cuando tienen que mantener el contacto con motivo de los hijos que tienen en común. Así mismo, y como otro punto importante en nuestro trabajo, procuraremos darle una visión histórica, una evolución social de la perspectiva del divorcio en los vínculos familiares desde una época más tradicional y sujeta unos valores morales más antiguos, hasta la actualidad, abierta y progresista. En esta función volcaremos lo aprendido en el desarrollo del trabajo TS: las entrevistas realizadas, los libros consultados, y toda la información que hemos recopilado en cuanto al tema.

Fecha: Jueves 12 de Abril. Hora: 11:30h. Prometemos no robaros más de 15 minutos de vuestro tiempo, y así, intentar hacer de esas dos horas libres de los jueves algo más amenos y entretenido, en las que colaboraremos mutuamente: nosotros os enseñaremos las vías comunicativas en el divorcio, y vosotros observareis nuestros primeros pinitos en el mundo teatral.

Veres Ojea, TS 3C, ProT 4B 1

Aquelas cousas que temos en común

Como vimos esta última semana nas aulas expositivas, Hillery estableceu que unha comunidade está marcada pola ubicación, as relacións bio-culturais e a interacción social. Gustaríame recapacitar neste post sobre a comunidade que formamos os estudantes de xornalismo (así como o poden facer aqueles que estudan outras carreiras). Supoño que vos pasará a moitos o mesmo que a min. Eu teño un grupo de amigos dende hai moitos anos xa e comparto con todos eles moitas cousas mais cas novas amizades que establecín na carreira a cousa xa é distinta.

En primeiro lugar está a ubicación: como é normal vivimos todos en Santiago de Compostela mais cada un procede dun lugar distinto dentro da xeografía galega e asturiana. Gracias a isto aprendemos moito uns dos outros dende as costumes tan variables dentro dun mesmo territorio ata lingüísticamente falando. As veces parece mentira que vivindo toda a vida nun lugar tan pequeno coma Galicia teñamos aínda tantas cousas por descubrir sobre ela.

Logo están as relacións bio-culturais, máis ou menos todos temos a mesma idade polo que moitas das nosas rutinas cotiás son moi semellantes e o máis importante tamén son moi semellantes os nosos intereses de tipo cultural. E neste punto onde me gustaría pararme un pouco e onde quero facer a distinción entre os dous grupos de amigos (Pontevedra-Santiago). Cos meus amigos de Pontevedra como é normal teño moitos intereses en común pero aquí é distinto xa que moitas das persoas da carreira interésanse pola maioría das cousas que eu tamén o fago. Quero dicir que eu non me imaxinaría falando ca xente de Pontevedra sobre como os medios están tratando a campaña electoral francesa, por exemplo, e a min é algo que me interesa. Aquí sei que podo facelo porque ó fin e o cabo é algo que nos interesa a todos. Eu escollín estudar xornalismo porque me interesan os medios e coñecer xente que tamén ten as mesmas inquietudes ca un sempre é reconfortante. E xa non falemos polo tema da escritura como medio de desafogo porque aí si que poderíamos perdernos!

Por último está a interacción social, que dicir? É algo que me gusta moito desta carreira, a maioría de nós somos extravertidos e non temos problemas en relacionarnos ca xente. É un dos rasgos básicos que debe ter un bo xornalista ó meu parecer.

Penso que estes son os puntos básicos que fan que a nosa faculdade funcione como o fai porque se todos facemos as cousas con interese, con ganas, estas serán moito máis doadas de levar a cabo. Ademais, se nós temos esta facilidade de levar a cabo os nosos proxectos arroupados por xente coa que é doado traballar podemos transmitirlles ós nosos futuros lectores a realidade dun xeito máis ameno e comprensible. Porque ó fin e ó cabo o traballo en equipo é imprescindible nesta profesión e se os membros do equipo están na mesma comunidade, coma nós, traballar rematarase convertendo nunha especie de xogo.

Pedrouso Areán, S2E, T3-A