Daily Archives: 20 Marzo, 2012

O “Prestige” no cinema, por Isabel Coixet

Os movementos sociais pretenden reconstruír as sociedades locais e serven para expresar a resistencia fronte a un dominio. Esta é a reflexión de Arif Dirlik en “The Global in the Local” e, en parte, a explicación do nacemento de “Nunca Máis”. A idea que agora quere representar a directora catalá, Isabel Coixet, a través da gran pantalla ten a denominación de orixe de Corcubión, Carnota ou Muxía, pero un sentido de solidariedade cosmopolita.

Agora na Costa da Morte, o uniforme branco dos voluntarios serve de vestimenta aos espantallos, e os mariñeiros emprégano de atavío para as faenas en terra. Desde o litoral erguéronse máis voces que as galegas e dez anos despois Coixet volve a poñer o altofalante nas mans dos voluntarios cun documental. Non será o único acto que prenda de novo os fachos da crítica. A APTC (Asociación de Profesionais do Turismo da Costa da Morte) homenaxeará aos voluntarios na Mostra do Encaixe, en Camariñas.

A xenerosidade universal non só se manifesta en Galicia, hai dous anos viamos este mesmo exemplo coa catástrofe do British Petroleum. As características dos accidentes foron ben diferenciadas e tamén o contexto socio-político. Mais non a reacción cidadá que atendeu á conciencia medioambiental. A propia Coixet fai unha comparanza entre o Prestige e o desecamento do mar de Aral, en Uzbekistán. E desde os medios locais suspiran por recobrar un tema que aínda está por xulgar. Por iso, as reportaxes sobre a marea negra non suscitaron a dicotomía “aquí/alí”.

Ameixeiras Cundíns, CL4X

Bienvenido Mr. McBride

Todo proceso social implica comunicación. Es decir, la comunicación lo envuelve todo. De ahí su importancia, su carácter estratégico; de ahí el poder que confiere a quien tiene acceso a los circuitos de producción y difusión de la información que pueden  generar  o no conocimiento en función de distintas variables.

Pero, ¿qué sucede cuando el acceso a estos circuitos está restringido a unos pocos?

El discurso se homogeneíza, matando la diversidad cultural inherente al ser humano, obedeciendo a los intereses (muchas veces, espurios) y satisfaciendo las necesidades de unas élites empeñadas en amordazar a quien no comulgue con su visión del mundo.

La comunicación es un bien común; la información, un derecho fundamental, y, Radio Favela, un acto subversivo en sí mismo. Porque la comunicación también tiene esa dimensión; una dimensión libertadora, revolucionaria. Por eso, la comunicación, que también es sinónimo de cultura, es frecuentemente atropellada y una de las primeras víctimas de los regímenes fascistas: arden las rotativas, los libros, bibliotecas enteras… se prohíbe el derecho de reunión.

A los de arriba, les da miedo que nos relacionemos (ese significado primigenio de comunicar), y que nuestra voz (que en unión siempre es más fuerte) se escuche.

Hace 32 años que se publicó el informe McBride con vistas a crear un nuevo orden mundial de la información y la comunicación (NOMIC). Entre otras recomendaciones, aconsejaba el impulso de la comunicación comunitaria para hacer realidad ese mundo con sus múltiples voces.

Y, ¿la pelota? ¿no está en nuestro tejado?

Montes Mariano, S2B, 3A4

Galicia, “Region of the Week”

Galicia na Unión EuropeaA páxina web da Unión Europea ofrece unha interesante sección chamada “Region of the week”, onde cada semana se da a coñecer unha das 271 rexións pola que está composta. Esta semana, o comisario europeo de Política Rexional, Johannes Hahn, concedeulle a quenda a Galicia.

Dende que España entrou na Unión Europea, a Política de Cohesión investiu en Galicia máis de 18.000 millóns de euros. Segundo a propia UE isto “contribuíu de forma significativa ao crecemento económico da rexión e a avanzar na converxencia real coa UE”. A pesares destas afirmacións, non tódolos galegos están de acordo con elas, xa que o seu ingreso supuxo grandes cambios na vida cotiá do noroeste da península.

Segundo un artigo publicado no número 17 da Revista de Economía de Galicia, “o balance macroeconónimo contén aspectos positivos e negativos. O PIB galego medrou de xeito destacable en termos absolutos e cunha atinada transformación da estrutura produtiva, aínda que en menor medida con relación ao resto de España”. No artigo explícase que “cunha menor capacidade produtiva Galicia ten unha pegada ecolóxica máis forte cá media española e mesmo cá media da Europa occidental” e que é preocupante “o proceso de avellentamento da poboación galega”.

Actualmente, Galicia centra os seus esforzos inversores en tres ámbitos prioritarios: transporte e enerxía; medio ambiente, protección dos recursos naturais, xestión, distribución e tratamento da auga e prevención de riscos; e, por último, desenvolvemento e innovación empresarial.

Cardalda Vidal, CL4X

ProT “Os Bolechas van a Anxel Casal”

Esta semana la asociación con la que colabora nuestro grupo ProT asistirá a la presentación del libro que Pepe Carreiro creo con su ayuda, “Os Bolechas van á Coopertiva”. Este evento tendrá lugar en el salón de actos de la Biblioteca Anxel Casal El jueves veintidós a partir de las siete de la tarde. La presentación es pública y gratuita con la posibilidad de una firma de ejemplares por parte

del autor.

Los protagonistas de esta iniciativa, nacida en el año 2000, son una tribu de seis hermanos, Carlos, las gemelas

Loli y Pili, Braulio, Sonia y Tatá junto a su perro Chispa. Todos ellos, no

hacen más que ilustrar momentos que se viven en la vida cotidiana desde el soporte libro. A lo largo de estos doce años han recogido cariño y aceptación entre el público infantil. Por ello, el propio Pepe Carreiro demostrará en la presentación del jueves cómo dibuja a estos famosos personajes en dir

ecto y explicará el proceso de creación y madurez de las aventuras de estos pequeños personajes.

De momento, parece que este proyecto, dirigido a un sector infantil de lectores que se encuentran encantados, tiene para rato. Nuestra función esta semana, es ayudar a Panxea a promocionar este evento en las redes sociales y también en el blog para que llegue a todos vosotros. Además realizaremos una nota de prensa, así la noticia tendrá cabida en los medios. Nosotras también estaremos en la presentación para comprobar la repercusión que ha tenido Panxea promocionando este evento.

López Martínez S2E, 2B2

Protexido: Teleopera… ¿qué?

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

¿Auga ou matarratas?

Estas imaxes (sobre todo as do final) non son demasiado agradables de ver http://www.youtube.com/watch?v=HcKc2vIx9NQ

O vídeo colgouse no 2006, pero isto segue a suceder aínda hoxe na R.U. Burgo das Nacións. É certo que isto non pasa en tódalas habitacións, e non sempre de forma tan esaxerada, pero pasa. O caso que se ve na primeira parte do vídeo, o do grifo, é máis habitual. Cando os “burgueses” entramos o primeiro día despois das vacacións de verán nas habitacións non nos libramos deste feito. Logo a cousa vai un pouco a menos. A auga non sae tan marrón, pero si un pouco, e é case imposible librarse de ter que esperar un anaco para que a auga deixe de ter esa cor. Seino por experiencia: na habitación na que eu residía o curso pasado, sucedía.

Na deste curso non me pasa exactamente isto, pero si algo igualmente alarmante. O primeiro día que pasei na residencia tiven que estar un cacho cos grifos abertos para que as tuberias se limpasen un pouco. Do que non me libro é da excesiva cantidade de cloro. Coa auga fría case non se aprecia, pero si coa quente, a cal pola cantidade de cloro que lle botan, no lugar de sair transparente sae branca.

Esta auga NON É POTABLE. Coñezo un caso dunha persoa que o curso pasado colleu unha gastroenterite porque non se lle ocorreu outra cousa que bebela sen filtrar ou ferver previamente.

É certo que os recursos dunha residencia pública non son moitos, pero penso que os residentes temos dereito, polo menos, a ter auga potable.

Domínguez Piñeiro, S2B, 2A1

“ProT: Mensajes desde la cuarta planta”

Hay mucho que no se ve en la biblioteca pública Ánxel Casal. En nuestro intento, como estudiantes de periodismo, de conocer los entresijos de este organismo, hemos podido explorar espacios hasta ahora desconocidos para nosotras. La semana pasada, nos adentramos en la Cuarta Planta. Ésta rara vez será pisada por el usuario común, que naturalmente tendrá más interés en todo lo que le ofrecen los demás espacios: prensa y cómics, la primera planta; literatura, películas, música y los sofás de la segunda; libros de no-ficción y mesas de estudio con bonitas vistas a la ciudad en la tercera planta. La cuarta planta es de oficinas, y en ella se aprecia toda la labor que conlleva dirigir una biblioteca como la de Ánxel Casal, con más de 14.000 socios. Elena Sánchez trabaja por las tardes en esta planta, que nada tiene que envidiar a las vistas de la tercera, como nos demuestra Elena al señalarnos el Convento de San Francisco, que se divisa desde el ventanal frente al cual está colocado su ordenador. Este aparato es parte muy importante de su trabajo, pero también una afición. Del tiempo libre de Elena, nació el Intranet de la biblioteca Ánxel Casal. Se trata de un sistema de comunicación interna perfectamente adaptado a las necesidades del personal, y que ya ha suscitdo el interés de otras bibliotecas. Se emplea sobre todo para comunicar incidencias: un ordenador estropeado, un usuario con problemas en su tarjeta de socio, etc. Una vez resuelta una incidencia hay que indicar la solución empleada; así los trabajadores tienen una referencia en caso de que se repita ese problema. Otras funciones del intranet es la comunicación de las tareas diarias de los empleados y la agenda de actividades para los usuarios, e incluso la distensión, a través de la sección “anécdotas de la biblioteca”. Una buena comunicación interna es esencial en una organización compleja como es el lugar de trabajo de Elena y sus 35 compañeros. Bien comunicados, serán más eficaces y conseguirán el objetivo final: ofrecer un mejor servicio a los usuarios.

¡Quizás haya que pedirle a Elena que nos diseñe un intranet para los trabajos en grupo de la facultad!

Neilson, S2F, 3A4

Malviviendo

La mayoría de vosotros habréis visto alguna vez algún capítulo y estoy segura de que todos escuchasteis hablar de esta webserie. Malviviendo nació hace ya algunos años, una idea que surgió del protagonista David Sainz (“El Negro” en la serie) después de haber terminado la carrera de realizador. La serie llegó a su final hace poco, pero esto no ha sido un impedimento para que el boca a boca siga haciendo efecto y más personas se unan a la cola de fans, que estos novatos en la industria han ido sumando.

Así como su fama fue creciendo y traspasando las fronteras andaluzas. Caras conocidas de la pequeña pantalla como uno de los hermanos Moranco o Antonio Dechent hicieron sus cameos impulsando, aún más si cabe, a estos exitosos amateurs.

Lo fascinante de esta producción es que comenzaron el proyecto gastando en cada episodio como máximo 40 euros. Poco a poco fueron aumentando al presupuesto, pero nunca pasaron de los 200 euros por capítulo, logrando gravar hasta 2 temporadas.

Es esperanzador ver que muchas veces el talento no va directamente ligado a grandes fortunas, a veces con una buena idea, creatividad, simpatía y ganas de pasarlo bien se pueden hacer producciones que el público valore.

Este es un ejemplo de como cuando queremos lograr algo de verdad, ya sea mostrar una realidad que hemos vivido, hacer que la gente disfrute o se evada de sus problemas, se puede lograr a pesar de todas las dificultades que se puedan encontrar.

Cuando hay talento, hay talento y punto.

Página web oficial http://malviviendo.com/

Iglesias Otero, S2A 2B3

A Rede Natura cubre ó Morrazo

Un dos aportes máis importantes da Unión Europea é a política comunitaria para a protección da natureza e a preservación da biodiversidade, que está regulada grazas á Directiva de Aves Silvestres e á Directiva Europea de Hábitats. Esta última, que naceu no ano 1992 e require a participación dos axentes locais para a súa xestión, é unha das máis significativas en Galiza, xa que afecta a case un 12% do territorio, protexido pola denominada Rede Natura 2000, que dictaminou 59 paraxes coma Lugares de Interese Comunitario (LIC).

logo

Logo da Red Natura 2000

A comarca de O Morrazo é unha das máis beneficiadas por esta normativa, xa que existen 4 lugares baixo esta protección, que ten por obxetivo a conservación do patrimonio natural local. Estas zonas son a Costa da Vela, Cabo Udra e as illas de Cíes e Ons, ambas as dúas pertencentes ao Parque Nacional das Illas Atlánticas.
A Xunta de Galicia creou recentemente unha proposta de ampliación da Rede Natura, aínda que o documento non presenta ningún cambio en O Morrazo. Por iso, a Plataforma en Defensa dos Montes do Morrazo e o colectivo ecoloxísta Anduxía de Bueu presentaron unha alegación ó texto. Por unha banda, a Plataforma pide a incorporación dunha nova zona LIC de 4.277 hectáreas nos municipios de Marín, Vilaboa, Moaña e a carballeira de Coiro, denominada “Montes e Carballeiras do Morrazo”. Por outra banda, Anduxía solicita a ampliación do LIC Cabo Udra nas 134 hectáreas que van dende a praia de Mourisca ata Punta Trimin, ao norte da praia da Roiba.

Rivas Martínez, CL4X

No nos entienden

Como comentamos en nuestro post de ProT, hemos asistido a la jornada de Lectura Fácil en nuestra facultad la semana pasada. Resulta que esta experiencia ha sido muy enriquecedora para mi, tanto para la asignatura en sí como para nuestra profesión en general. La charla se abrió con esta frase: “Tres de cada diez personas a las que se le ofrece información en un medio escrito, no la entienden” ¿No os parece inquietante? Estamos dejando fuera a un porcentaje elevado de nuestra audiencia por el simple hecho de que no nos entiende. En los materiales para esta materia, se hace diferencia entre comunicar y transmitir o difundir información. Lo segundo, en mi opinión, es lo que  hacemos en el periódico. Cuando alguien lee algún escrito nuestro, no hay una correspondencia ni en el tiempo ni en el espacio por lo que no podemos aclarar lo que no se entiende. Pensemos que si redactamos de forma adecuada, evitando dar vueltas innecesarias y siendo lo más claros posibles, llegaremos a más gente.

Otro punto importante que se trató en el seminario fue el de la adecuación de la terminología que utilicemos en prensa para nuestras noticias, con el fin de no alimentar estereotipos. La imagen de una persona en silla de ruedas es un mensaje tan eficiente como inexacto, ya que el motivo de que una persona utilice ese instrumento puede ser variado. Nos recalcaban que las palabras no son inocentes y nos distribuyeron una lista de sinónimos más apropiados para referirnos a la gente con alguna discapacidad.

Os dejo estos enlaces relacionados con el tema. El primero, es un documento centrado en la lectura fácil en sí y dirigida a niños con discapacidad o inmigrantes, pero que resulta interesante. El segundo, es una entrevista concedida por Eugenia Salvador, codirectora de la Asociación de Lectura Fácil a Dow España:

http://www.grupo-edi.com/lectura_facil.pdf

http://www.sindromedown.net/index.php?idMenu=12&int1=1027

Domínguez Rodríguez, P.  S2C  2A2

¿Hacía falta otro puerto en la provincia de A Coruña?

Globalización, cosmopolitismo… Todo el mundo se quiere subir al carro. El que más y el que menos quiere ser global, ser más que un punto en el mapa. Pero no siempre se puede.

El Puerto Exterior de A Coruña. Todo el mundo le llama así, yo aún no entiendo porqué. A Coruña ya tiene un puerto. A este habría que llamarle Puerto Exterior de Arteixo, que es en el municipio donde está siendo construido. Nomenclaturas a parte: ¿hacía falta otro puerto más en la provincia de A Coruña?. Como ya hemos dicho hay uno en A Coruña y hay, además, otro puerto exterior, idéntico, en Ferrol a solo 16 quilómetros del de Arteixo.

La idea surgió para alejar los buques de mercancías peligrosas del Puerto que está en el centro de la ciudad en A Coruña y la gran obra que se iba a realizar daría lugar un puerto de refugio para colectores y de referencia para el tráfico marítimo mundial. Pero eso era en la fase inicial, hoy las probabilidades de que llegue a ser ese “gran” puerto son muchas menos, o nulas.

Y además, está saliendo caro; más de lo que se planeó en un principio ya que la localización elegida fue la peor de todas. En este lugar, en Punta Langosteira, las condiciones oceanográficas son las más duras; lo que provoca que el presupuesto inicial de 479 millones de euros pueda alcanzar los mil millones. Casi nada. De estos, 265 millones provienen de los Fondos de Cohesión de la Unión Europea.

Al final ocurrirá con los puertos lo mismo que con los aeropuertos. Se gasta el dinero en obras de dudosa rentabilidad económica para que después tengan que ir cerrando uno a uno. Lo de siempre: querer y no poder. Y todo por aparecer en el mapa.

Fernández Arias, Eva CL4X

“ProT: Un cuestionario para a COPE”

Tras acudir a semana pasada á tertulia cos veciños na COPE, esta semana puxémonos a traballar outra vez para buscar outras actividades que nos permitan sacar máis información para o traballo que estamos a desenvolver.

Así, o noso próximo obxectivo é pedirlle a esta emisora un dossier no que poidamos ver máis claramente a programación da mesma, de xeito que nos permita sacar conclusións sobre canto tempo lle dedican a eses espazos nos que teñen cabida a participación cidadá.

Ademais, e grazas á axuda do profesor Marcelo, tamén realizamos un cuestionario que imos facerlles, en canto se poida e contando coa autorización do director, ós traballadores máis vencellados coa responsabilidade social desta cadea.

Unha vez realizadas estas tarefas, os resultados e respostas que obteñamos darannos pé a sacar conclusións que, xunto ás que xa temos, axudarán a confirmar ou desmentir a nosa hipótese inicial.

Velaí vai unha foto dunha das nosas visitas á COPE durante a emisión dun dos seus              informativos locais.

Díaz Villaverde         S2A, 2A3

E o noso silencio?

Este post vai adicado ao silencio, á ausencia de ruído, música, palabras, berros e risas. Só ti e el. Quero que para ler este post apagues toda fonte sonora procedente da túa forte respiración, das teclas do ordenador ou dos ritmos que bailan nos teus oídos. Frena.

Falaremos, así, do noso silencio. Están aqueles que son incómodos, ao non ter nada que dicir, os que nacen dunha metedura de pata ou os que xorden da dúbida. Destes e doutros máis non quero escribir, só del, do noso silencio. Esa inexistencia de movemento auditivo dáse cando nos comunicamos con nós mesmos. É ese momento no que nos sinceramos, nos insultamos, choramos ou aplaudimos. Este intre intentámolo evitar a toda costa, procurando aturdirnos con cancións, coa tele ou mantendo diálogos estúpidos. Tratamos o tema da comunicación entre xeracións, grupos sociais, mediante as novas tecnoloxías e nós? Nun mundo en constante cambio, bombardeados de información, compromisos sociais, invítovos a estar con vós mesmos, a comunicarvos no silencio. O silencio debe ser un o momento do día no que o reloxo cese e as follas da axenda voen pola ventá. É tan importante compartir cos demais as nosas impresións, sentimentos coma ser bos conversadores con nós mesmos. Moitos detractores do silencio relacionárono coa tristeza, soidade, timidez e deixaron de lado de lado a súa carga emotiva. Porque o noso silencio tamén é comunicación.

Mosteiro Reboredo, M ª Cristina

S2D, 3a1

Trabaja menos que ganarás más

En plena crisis económica, muchos han intentado buscar una solución o una explicación a la misma. En nuestro país la conclusión es que somos unos vagos corruptos y que por eso estamos donde estamos, y aunque ese perfil de gente existe en todas partes, los datos oficiales y las estadísticas no le dan la razón. Según el Eurostat, España es el tercer país de la Unión Europea con el horario de trabajo más prolongado, y aún así, es el que menos rendimiento por hora consigue. Es decir, trabajamos más que los demás, pero producimos mucho menos.

De media, los españoles tenemos un horario laboral 42 minutos más largo que el del resto de europeos. Casualmente, los países con la jornada laboral más corta, son los tres países más productivos y económicamente estables: Holanda, Alemania y Bélgica (estos últimos son también los que más vacaciones al año tienen). Por si no fuese suficiente con saber que somos los que menos vacaciones tenemos y más trabajamos, para finalmente producir menos que los demás, España es también el país con el mayor índice de sobrecualificación. Esto quiere decir que el 31% de los trabajadores españoles tienen más cualificación de la necesaria para su puesto de trabajo. En resumen, trabajamos más, nos formamos más de lo necesario y aún así, producimos menos.

¿Cómo puede explicarse este fenómeno? ¿Porqué trabajando más horas no rendimos ni la mitad que en otros países cuya jornada laboral es la mitad y tienen el doble de vacaciones? Algunos hacen referencia a la cultura del “presentismo´´, por lo que los españoles solo vamos a nuestro puesto de trabajo para desperdiciar el tiempo con cualquier cosa que no sea nuestro trabajo. Otros más amables, piensan que unas jornadas laborales largas son improductivas, ya que la atención humana para realizar eficientemente una actividad no supera el límite de 6 horas.

¿ Es realmente nuestra cultura la culpable de tal improductividad?¿Somos tan proclives al ocio que por mucho tiempo que pasemos en el puesto de trabajo no seremos capaces de solventarlo con eficiencia? En mi opinión nuestro país está lleno de gente trabajadora muy capaz, y otros más dados a la juerga, pero no creo que nuestra forma de ser sea muy diferente a la del resto de europeos, por lo que no consigo entender cual es ese elemento que se escapa y que impide que un español cualificado que trabaja mucho, siga siendo menos productivo que un alemán. Lo que está claro es que podemos eliminar el estereotipo del alemán ultra eficiente que vive por y para su trabajo, el del turista quemado tomándose una caña en algún chiringuito de Mallorca será más cercano a la realidad.

Estos son los links de los que he sacado la información:

http://www.emprendemania.com/2011/12/espana-es-el-pais-de-la-ue-con-mas-trabajadoressobrecualificados-para-su-puesto.html

http://www.eleconomista.es/gestion-empresarial/noticias/198521/04/07/Los-paises-europeos-masproductivos-son-los-que-menos-horas-trabajan.html

Molina Martínez-Risco, S2D

“ProT: Xornadas a prol da lectura fácil nos medios de comunicación”

O pasado xoves día 15 de marzo, na nosa facultade de Ciencias da Comunicación, tivo lugar entre as 10:30 e as 12:30 da mañá un seminario sobre a denominada “Lectura fácil”, no salón de actos, organizado por DOWN Galicia (asociación coa que o noso grupo ProT estamos a traballar) e coa colaboración da USC e da Xunta de Galicia.

Que é a “Lectura fácil”? Trátase de materiais (libros, documentos, textos…) que son elaborados con especial coidado para que poidan ser entendidos polas persoas que teñen dificultades lectoras, facilitando a información e a comprensión de mensaxes escritas e eliminando as barreiras para a comprensión, a aprendizaxe e a participación xa que o acceso á cultura e á información está recoñecida nacional e internacionalmente como unha necesidade social e un dereito democrático. Pola contra , a realidade é outra, xa que na actualidade un 30% da poboación ten dificultades lectoras e de comprensión, quedando vedado o seu acceso á información e sendo excluídas deste dereito, tal como é o caso de persoas con discapacidade intelectual.

Para isto naceu a “Lectura fácil” coa que traballan asociacións destinadas á colaboración e atención a persoas con dificultades lectoras ou con discapacidade intelectual, como é o caso de DOWN Galicia ou a súa filial DOWN Compostela, coas que nós estamos a colaborar para o noso traballo.

Na presentación do seminario tiveron a palabra persoeiros como o decano da nosa facultade, Xosé Pereira, o secretario xeral de medios, Afonso Cabaleiro, ou o presidente de DOWN Galicia, Delmiro Prieto.

.

Ferro Falcón, S2A, 2A2

La importancia de ser libre

Todos gozamos de una serie de derechos inalienables, entre ellos el derecho a expresarnos libremente siempre y cuando respetemos la máxima de “mi libertad termina cuando comienza la tuya”. Hasta ahí todo está claro, pero, ¿De verdad esto es tan así en la realidad? Tras el visionado en el aula de la película “Radio Favela” podríamos plantearnos hasta que punto se respeta nuestra libertad. El protagonista, Jorge, es detenido, tras una redada policial que afecta a la favela en la que vive.

Las radios comunitarias cumplen un papel fundamental para la concienciación de una población eminentemente  analfabeta, su función principal es informar a sus oyentes de la realidad en la que viven y cumplir así con la verdadera función de los medios.  Una radio podría servir como una  “ametralladora disparando palabras contra el sistema. Hablándole a la gente de la favela. Si  ellos usan ametralladoras, nosotros podemos usar una antena. “ . Así Jorge y sus compañeros, valiéndose de los pocos recursos de los que pueden disponer deciden montar una emisora de radio pirata o clandestina, buscando denunciar la situación de la favela y alzándose como su voz.

En definitiva buscan una toma de conciencia colectiva, y en lugar de eso, se encuentran con  una represión policial, que no es más que un burdo intento de callar el malestar de una población marginal. Así están las cosas. Lo mejor de la situación: Basada en hechos reales.

García González

S2A, 2B2

El peligro de mezclar lo real y lo accesible

La sociedad actual vive con la necesidad imperante de comunicar, bien sea por las vías tradicionales o por los nuevos conductos virtuales. ¿Que hacemos cuando nos pasa algo bueno o malo? Recurrimos a nuestras personas de confianza para contarselo, compartir alegrías, pedir consejo o simplemente sentirnos mejor soltando la tensión interior. Con el uso sistemático de las redes sociales online hemos extrapolado estos comportamientos hasta convertirlos en un serio peligro. Con estas afirmaciones no quiero generalizar, pero si dejar constancia de comportamientos que he observado con el paso de los días: ¿Que satisfacción se obtiene contando tu vida en facebook o twitter? ¿Acaso somos más felices? En mi opinión lo que hacemos es ponernos en peligro, dar a saber demasiados detalles de nuestra vida hasta el punto de que cualquier psicópata con una conexión a la red de redes puede obtener hasta el más mínimo detalle que hayamos mandado a la red del pajarito loco. Creo que no estamos formados para utilizar con precaución estas herramientas. Creo qeu estas herramientas son muy útiles a la hora de crear una identidad virtual, pero cuando las dos confluyen y se mezclan acaban creando un cóctel de peligrosidad incalculable.

Este documental explica con mayor detalle lo que he descrito anteriormente. Está en varias partes, pero puedes localizarlas a través de youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=HTvAXweqNMU

Martínez Montero, S2c, 3a2

“Yo” somos “nosotros”

Cada persona es un mundo, pero para la creación de ese mundo son necesarios fragmentos de otros. Quiero decir que a pesar de crecer, pensar y vivir como seres individuales estamos rodeados de gente más o menos próxima a nosotros que hemos mantenido ahí por alguna razón y muchas veces, inconscientemente. Ningún hombre es una isla, nosotros mismos creamos nuestras propias redes sociales, entendiendo este término fuera de la Red.

Uno mismo va creando su círculo de amigos y conocidos, desechando a aquellos que inicialmente nos parecían idóneos y dejando entrar a personas interesantes, que intuimos que aportarán algo a nuestro “yo”. Es algo curioso y que, a la vez hacemos instintivamente. Necesitamos la influencia de los demás y el que diga lo contrario, miente. Necesitamos las opiniones de ciertas personas y necesitamos que esas personas cumplan una serie de puntos para que cuenten con el derecho a opinar. E inconscientemente, hemos creado nuestro propio entorno, nuestra propia red. Ese mundo que tanto dejamos de lado a la hora de tomar decisiones pero que tanto necesitamos para que escuchen la decisión que hemos tomado. Sería una especie de “ni contigo ni sin ti social”. Es un espectro de seres humanos tan diferente que se complementa.

Aquí os dejo un esbozo del pensamiento de Mark S. Granovetter, quien estudió las redes egocéntricas a partir del individuo quien crea sus propios vínculos, tanto fuertes como débiles.

http://hipatiavirtual.wordpress.com/2010/09/13/mark-s-granovetter-la-fuerza-de-los-vinculos-debiles/

López Martínez S2E, ProT 2B2

Unha onda no ar

O filme Radio Favela conta a historia duns rapaces brasileiros, que viven nas favelas, e que deciden construír unha radio co propósito de denunciar a sangrante discriminación que os rodea, xunto coas drogas e a violencia. Con todo, os seus programas non só fan referencia ao tráxico das vivencias dun colectivo marxinado, senón que tamén se converten nun medio para divulgar a súa cultura e a súa música. Así, esta nova radio convértese no ben común dos habitantes da Favela, nunha vía de escape de tódalas desgrazas que os acompañan cada día.

Hoxe os intereses económicos e políticos expándense pola maioría dos medios de comunicación, por non dicir por todos, e estase a esquecer a responsabilidade social do xornalismo. Radio Favela é o exemplo deste compromiso social, que responde ás necesidades dunha comunidade, vítima da discriminación, que ansía poder pronunciarse dalgún xeito. Así, Radio Favela cumpre ese servizo á comunidade e convértese na voz dos “sen voz”.

Dende o meu punto de vista, o mérito dos medios comunitarios alternativos, como é o caso de Radio Favela, non radica só na súa labor informativa, na súa contribución á educación, na denuncia de situacións deplorables ou na reivindicación duns valores culturais. O verdadeiro mérito dos medios comunitarios como Radio Favela é a concienciación dos ouvintes, neste caso, o fomento do interese por un cambio nas súas vidas que os faga fuxir da súa  miseria.

 Geada Ares

S2D

2b1

Los grupos como medio de supervivencia

 

Sea como sea, las personas siempre acabamos uniéndonos a algún grupo sea de la índole que sea. Ya desde niños, cuando estamos en un colegio formamos nuestro grupos de amigos, y al igual que en el colegio, en nuestra comunidad o en nuestro trabajo. Como individuo no tenemos poder suficiente como para enfrentarnos a otros grupos, pero a través de la unión a otros conjuntos podemos comunicarnos con agrupaciones ajenas y formar asociaciones mayores para poder sobrevivir en esta jungla conocida como sociedad. El unirnos a un grupo también puede ser una buena forma de protegernos de amenazas externas y de coacciones de grupo. Bajo la protección de los demás podemos no solo no ser sometidos a la presión de los grupos sino ser nosotros los que presionamos.

Un grupo funciona como un estado en potencia, puede forjar alianzas con otros clanes, y así protegerse de las amenazas de cuadrillas ajenas. Con la unión de grupos pueden llegar a formarse redes sociales humanas que continúen creciendo y que actúen como un ser vivo.

Oujo Paz

S2D