Daily Archives: 7 Maio, 2012
Si algo puede salir mal, saldrá mal
¿Cuántas veces hemos escuchado esta frase? Una gran cantidad de veces sin duda. La famosa ley de Murphy ya forma parte de nuestras vidas. Esta ley fue enunciada por Edward A. Murphy Jr., un ingeniero de desarrollo que trabajó en experimentos con cohetes sobre rieles puestos en práctica por la Fuerza Aérea de los Estados Unidos en 1949.
Esta frase representa el espíritu del diseño defensivo, es decir, el anticipar los errores que el usuario final probablemente cometerá. Los sensores de fuerza G de los rieles de Murphy fallaron porque existían dos formas diferentes de conectarlos, y escogió la incorrecta.
El pesimismo de las personas, la enfatización de lo negativo tienen en muchos casos origen en esta ley. En ocasiones esta frase nos reconforta ante el posible fracaso, nos da cierta seguridad, como si nos consoláramos antes de realizar algo o antes de que se produzca algo.
En mi opinión, muchas veces es el miedo a fallar, el miedo a equivocarnos lo que nos hace ser tan pesimista y resguardarnos en este tipo de expresiones. Está en nosotros ser optimistas y pensar que, si hacemos las cosas como sabemos y confiamos en nuestras posibilidades, el éxito sería el pan de cada día.
Una tostada que se cae de una mesa no siempre cae al suelo por el lado de la mantequilla. Existen diferentes factores físicos que regulan esto, como la distancia de la mesa al suelo para que la tostada pueda dar la vuelta.
Ante todo confianza, optimismo y seguridad.
Mariño Román S2F, 2B3
Otto Shcharmer, autor de la teoría U
Uno de los grandes problemas que existen en cuanto a la comunicación es que no nos escuchamos. La teoría U, clasifica en cuatro las distintas modalidades de escucha en función de la atención que prestamos:
- La escucha de nivel 1 es la que practicamos cuando activamos nuestros hábitos y prejuicios.
- La escucha de nivel 2 es la que practicamos cuando prestamos atención a los hechos haciendo una abstracción de nuestros propios hábitos.
- La escucha de nivel 3 es la que supone adoptar una actitud empática.
- La escucha de nivel 4 es la que profundiza aun más y la que activa nustra capacidad de imaginar nuestras posibilidades futuras.
Para lograr escuchar realmente lo que nos dicen, escuchar que no oír, la licenciada en letras, Luisa Elena Sucre, propone diez pasos:
No prejuzgar a alguien ya que podemos mantener una idea equívoca sobre él, controlar el impulso que tenemos los seres humanos de querer tener siempre la razón, ponte en el lugar del otro, hacer ver a la otra persona que escuchas, conecta con las sensaciones del otro, dejar en un segundo plano nuestra propia voz interior para escuchar a la otra persona, escuchar con todos los sentidos, realiza preguntas que generen información por parte del otro individuo, mantenerse en silencio para no interrumpir y practicar para que el escuchar se convierta en un hábito. Quizá con estos pasos podemos aprender a escuchar realmente y dejar a veces un poco de lado el oír del que tanto abusamos. ¿Qué se os da mejor escuchar u oír?
Panero Louzán, S2C, 3A3.
La educación lo resiste todo, todo y todo.
Cuando un gobierno decide gastar tontamente en educación, se dedica a comprar ordenadores portátiles para cada alumno, inventarse universidades en cada ciudad y ordenar programas para que el mayor número de alumnos reciban el titulo de ESO, aunque no sepan multiplicar ni dividir, que no saben. La educación lo resiste todo: poner o quitar deberes, las trampas, falta de esfuerzo, estudiar o no hacerlo, lo lúdico y lo aburrido.
La infraestructura e industria no, porque los edificios de plastilina no resisten; la sanidad no, porque no se puede operar con cuchillos de plástico, ni esterilizar el material con agua del grifo, la defensa tampoco; porque no podemos enviar maniquíes a Irak; pero la educación aguanta lo que sea. Cuánto más pasivos sean los alumnos, más aplaudirán de mayorcitos a los políticos corruptos, sin vocación que nos “representan”. ¿Habéis pensado todo lo que se puede ahorrar eliminando televisiones públicas, dejando de invertir en aeropuertos destinados al fracaso, cerrando universidades y facultades vacías, dejando de financiar sindicatos, tantos “alumnos” becados, asociaciones empresariales y partidos? Esta educación, la que los señores de la política han credo, lo aguanta todo. Aunque con cargo de futuro.
Millos Castro, Javier S2C, 3a3
Xornalistas “empotrados”
Logo de que fora declarado desaparecido, confirmáronse as peores sospeitas: Roméo Langlois atópase ren das FARC, segundo confirmaron voceiros do propio grupo revolucionario armado colombiano.
Langlois é un xornalista francés que traballaba infiltrado no exército colombiano. Esta práctica é común en contextos bélicos de guerrillas, como ocorre na actualidade en Colombia. Os xornalistas, denominados “empotrados” infíltranse no exército como un máis e teñen que seguir todas as regras disciplinarias que sexan precisas, ademais de estar preparados física e tecnicamente. Así conseguen información de primeira man e imaxes de a pe do conflito bélico.
Mais non todos os corresponsais de guerra practican este tipo de xornalismo. De feito, é unha práctica bastante mal vista xa que adoita levarse a cabo para obter imaxes dun dos bandos e desprestixialo publicamente. Os xornalistas “empotrados” non elaboran información imparcial porque traballan colaborando cun dos bandos belixerantes.
De feito, as FARC parece ser que o que piden a cambio da súa liberación é que se recoñeza publicamente que xornalistas como Langlois levan a cabo un traballo de desprestixio mediático a conciencia. Aínda que foi ferido, o grupo armado dixo que o xornalista do diario conservador Le Figaro francés foi asistido e que a súa vida non corra perigo. Agardemos que así sexa e que o seu calvario remate o antes posíbel.
A ningún periodista honesto le gustaría describirse a sí mismo como “empotrado”. Decir “soy un periodista empotrado” es como decir ” soy un propagandista del gobierno.
Noam Chomsky
Ferro Falcón, S2A, 2A3
Que ten Preferencia na cabeza? Todo menos pelo
Resulta curioso como un simple mapa de calvas reflicte a idiosincrasia dun estadio de fútbol, mais é así. A visión privilexiada dunha ristra interminable de cabezas despoboadas de pelo que hai dende o alto de Preferencia comunícanos o grupo social que predomina nesa grada: homes de avanzada idade -exceptuándonos a nós, claro-.
Efectivamente, cada sector do estadio de Riazor responde, aplicando unha xeneralización inxusta, a un parámetro determinado. Así, Maratón Inferior é a grada dos hinchas radicais: canis de 15 anos ou “narices tortas” de trinta que se desviven por animar ó Depor. Pola súa banda, Tribuna é a grada dos señores de pasta que non animan para non perder o seu recoñecemento social. E Pabellón Inferior…Pabellón Inferior é a grada dos “postureos”, chea de rapazas que se sitúan de cara ás gradas, pois o que queren non é ver o partido, senón “fichar” chorbitos. Calquera que coñeza o estadio de Riazor sabe que non ando moi desencamiñado…
Deste xeito, asistir ó fútbol trascende para moita xente do puro lecer e se converte en todo un acto social, algo do que ós que nos gusta realmente o deporte rei non podemos senón renegar. É por iso que quero destacar o labor da Curva Turca nese sentido. Integrada por unha docena de membros, trátase dun colectivo de hinchas deportivistas nado este ano co obxectivo de desterrar dunha vez por todas a idea de que ós de Pabellón non lles interesa o partido. Así, xornada tras xornada, alí están eles, animando como os que máis, sen importarlles o Gran Hermano no que, nunha cidade de apariencias como A Coruña, se converte Riazor cada fin de semana.
Fernández Lema, S2B
El arte de bostezar.
Todos bostezamos, absolutamente todos. Tanto da que estés en privado o en público, que seas educado o no, es un acto natural y como tal no se puede evitar. Incluso tanto da que seas humano o animal, con que tengas columna vertebral es suficiente.
Hay muchas teorías que hablan de la utilidad del bostezo, como la que dice que sincroniza el comportamiento anímico entre animales gregarios de forma similar al aullido de una manada de lobos durante la luna llena; otra hipótesis que explica que el bostezo es debido a que los antiguos anfibios estaban provistos de branquias, y que el bostezo es equivalente a la respiración branquial. Estudios recientes de escáneres cerebrales han demostrado que el bostezo provoca una única actividad neuronal en las áreas del cerebro que están directamente involucradas en la generación de conciencia social y la creación de sentimientos de empatía.
Un estudio reciente de Ivan Norscia y Elisabetta Palagi de la Universidad de Pisa (Italia), encontró que el contagio del bostezo es probable que ocurra entre miembros de la misma familia, un poco menos entre amigos e incluso menos entre conocidos y extraños. Además, la demora entre el bostezo y la respuesta es mayor entre conocidos y extraños. El estudio sugiere que la empatía y la familiaridad social desempeña un rol en le determinar la presencia, la frecuencia, y la demora del contagio de bostezos.
Por lo tanto, lo que parece más fiable es que los bostezos, como se dijo antes, sean una forma de integrar a un conjunto, es decir, comunicación interpersonal y comunitaria en estado puro, aunque eso sí, no verbal y totalmente involuntaria.
Baamonde Bermúdez, S1C, 1A2
No lo entiendo, no te entiendo
Feria Internacional de Arte Contemporáneo. ARCO. Cada año realiza una exposición de estilo pluralista, internacional y representativo de las principales tendencias artísticas de la segunda mitad del siglo XX. Obras de autores clave del arte contemporáneo exponen en esta feria.
Año 2007. Un conocido programa de una cadena privada realiza un experimento: cuela un cuadro pintado por niños de guardería en la prestigiosa feria, lo cuelga al lado de otras obras de arte y esperan las reacciones:
“Es un cuadro complejo, tiene mucha meditación detrás. De un pintor con mucha experiencia”.
“Refleja la desesperación por buscar un camino nuevo. Puede ser una obra de un hombre de cierta edad, con una carga erótica muy grande y también una represión muy grande”
Después de que la reportera comunicase que su precio era de 15 mil euros:
“Veo arte y el arte no tiene precio para mi”
“No es cara, creo que tiene un precio razonable”
¿Somos unos ignorantes? ¿Consideramos que cualquier cosa que se exponga en una feria de arte de cierta reputación o esté dentro de un museo es arte y punto? ¿No nos paramos a pensar por nosotros mismos si lo que vemos nos gusta o no? Parece que existe un gran temor a decir “no entiendo esta obra” y quedar como un inculto.
Los artistas comunican y se expresan a través de sus obras. No me parece de ignorantes no entender todas las obras del panorama artístico; así como tampoco me lo parece, no entender ruso si nunca lo has estudiado. ¿Cómo un artista va a comunicarnos algo si no hemos aprendido a hablar su idoma?
Eso sí, aparentemos que sabemos de que va la cosa.
Iglesias Otero S2A 2B3
¿Como se comunican as malas noticias?
Ter moitos coñecementos sobre medicina, non quere dicir que o médico saiba como comunicarse co paciente. A morte dun familiar ou unha enfermidade crónica son sucesos que a unha persoa que lle costa asimilar. Cando o médico debe comunicar estes sucesos a un paciente enfróntase a unha situación na que queda liberada ó azar ou á capacidade do profesional o “que dicir e como dicilo”. O acercamento entre o médico e o paciente demanda, como mínimo, unha hora e o profesional debe estar disposto a dedicarlle o tempo necesario. Porén, a irrupción desmedida da tecnoloxía no sector da saúde e o pouco tempo que se lle destina á consulta fixo que o médico se afastara do paciente, deixara de escoitalo e tamén de tocalo.
Para axudar a mellorar a comunicación de malas noticias en medicina, a doutora Guadalupe Bruera redactou unha protocolo de comunicación con etapas destinadas a brindar apoio e contención ó paciente e/ou familiares no momento de transmitir todo tipo de información sobre diagnóstico, pronóstico e tratamento. Estas etapas son:
– Preparación do entorno onde se lles dará a noticia: tranquilo, privado e onde o médico non sexa tampouco molestado.
– O médico debe avaliar o nivel de información que manexa o paciente acerca do seu problema e preguntarlle canto quere saber ó respecto.
– Darlle a información empregando un vocabulario sinxelo, sen terminoloxía científica.
– O médico debe facilitar a resolución dos sentimentos e axudar ós membros da familia a comprender e a aceptar a reacción de cada un.
– O médico tratará de demostrarlle ó paciente que o vai apoiar durante o proceso e que elaborará un plan de coidados para aliviar síntomas, compartir medos e preocupacións.
Díaz Villaverde S2A, 2A3
¿O principio do fin da telebasura?
Fai apenas un ano a presentadora de Sálvame Paz Padilla dixo nunha entrevista: “Si tú crees que hay telebasura, cambia de canal”. Estas declaracións contextualizábanse nun entorno de grandes críticas ao seu programa. Pois ben, parece que os espectadores están a facerlle caso, pois se botamos un vistazo ás noticias sobre televisión publicadas nas últimas semanas existen certas sinais que nos dicen que poderíamos estar ante o final da telebasura.
O público comeza a demandar unha televisión de máis calidade, e o lanzamento de novos canais de televisión están a ter grandes cifras de audiencia, facendo así que o cine e os documentais arrebaten case cinco puntos de audiencia ás grandes televisións. Nos últimos tres ou catro anos o mercado televisivo español sufriu grandes cambios, ampliándose enormemente a oferta de xéneros antes non tan explotados no noso país.
Eu creo que todo esto é esperanzador pero todo o traballo está aínda por facer. Ata agora estivemos doblegados a unha televisión antidemocrática, onde os contidos só actúan como emisores dunha cultura de consumo carente de ética e utilidade , determinada por simples golpes de talonario. Aplaudimos un nefasto teatro de marionetas no que o espectáculo corría a cargo duns poucos axentes que movían os fíos. A televisión é un reflexo da nosa sociedade, quizáis algo esté empezando a funcionar neste universo que é a pequena pantalla, a cal creo que debería de fixarse máis nos contidos da rede que escollen os usuarios, o que está a ser esa gran alternativa para moita xente á televisión. Pensades que a telebasura realmente pode desaparecer?
Pérez Dacosta, S3B, GOBE
Linguaxe Burocrático
Quen tivo algunha vez que tratar coa administración do estado? Ou coa Unidade de Xestión Académica da USC? Pois si así é, seguro que coñeces a fabulosa xerga que posúen, un linguaxe que non se entenden mesmo despois de ser explicado.
Mesmo os burócrata, eses seres malvados que están sentados fronte ao ordenador e con milleiros de solicitudes e papeis que quedan moi lonxe do entendemento humano, de feito, aínda non sei se estes seres son do mundo real. De feito, creo que a maioría dos mortais non somos quen de descodificar eses complexos mensaxes cifrados con códigos antiquísimos que nin eles mesmos coñecen. Pois así é o linguaxe que rodea todo proceso de petición formal a administración, ou como nos aconteceu durante a realización dos traballos, coas conversas co departamento de voluntariado ou coa asociación coa que colaboramos.
E o peor , non foi o traballo que nos levou comunicarnos senón que, agora boto a mirada atrás e por máis que o intento non son quen de lembrarme nin dun pouco desta lingua do descoñecido e, seguramente, cando volva verme nunha situación como esta, seguirei sen entender nada do que pidan.
Campos Gómez S1A Tit1B3
Comunicación: Siareiro-Arbitro
Aínda que a comunicación que se establece entre os afecionados de fútbol e mailo gremio arbitral deberá ser considerada comunicación unipersoal, non cabe dúbida que a intención do emisor é chegar ó home de negro. Sen embargo, podemos apreciar que en moi poucas ocasións o proceso comunicactivo acada o seu propósito.
O siareiro dende a bancada intenta axudar ó arbitro na súa laboura e continuamente sinala as infraccións que se producen no xogo. Dende a burbulla que produce o seguimento dun partido de fútbol, o seguidor non se percata de que as súas verbas non chegan ós oídos do referee, e non lle importa que o separen de el 70 metros ou unha pantalla de plasma. Avisará o arbitro unha e outra vez, e si este se engana moito incluso lle dará recordos para algún familiar deste.
Non chego a comprender cal é a finalidade deste proceso alén da mostra do teu desacordo coas decisións arbitrais. O incosciente do ser humano establece autoconversacións con un mesmo e incluso chega a proxectalas cara ó exterior. Por outro lado, penso que realmente o que intenta facer o afecionado é un inicio de conversa con aquelas persoas que están sentadas o seu carón, tanto no bar coma no campo, e así explotala súa necesidade de dialogar e fomentar o sentimento de comunidade cos seus semellantes.
Castro Silva, S1B, 1B2
“O primeiro seguidor é o que converte ó chiflado nun líder”
http://www.ted.com/talks/lang/en/derek_sivers_how_to_start_a_movement.html
Pode que moitos de vos xa coñezades este vídeo pero para os que non, asegúrovos que serán 3 minutos moi ben invertidos.
Antes de nada, gustaríame destacar a Derek Sivers como un exemplo do que pode chegar a facer un bo comunicador, xa que en tan só 3 min é capaz de contar con gran claridade e precisión os pasos que se seguen a hora de comezar un movemento social. Sivers explícanos como algo que nun principio só é o esforzo dun rapaz por chamar a atención, acábase converténdose nun verdadeiro movemento seguido pola maioría da xente que se atopa no lugar. Ao remate do vídeo é cando nos decatamos de que os que antes tiñan vergonza de levantarse, agora téñena para seguir sentados.
Sen esquecerse deses toques de humor que sempre amenizan os discursos, o orador fálanos do papel que teñen os líderes en calquera tipo de movemento. Nesta ocasión, a atención recae especialmente o papel do primeiro seguidor, que pasa a converterse nunha pezza clave do movemento e transforma “ó chiflado nun líder”.
Podemos ver entón como algo que comezou sendo ridículo, acábase convertendo en todo un acontecemento. Creo que na nosa sociedade, nalgunhas ocasións nos vemos arrastrados por este tipo de movementos, sen ser verdadeiramente conscientes en moitos casos. E a vos, que vos parece? Cando entramos a formar parte dun movemento, realmente é porque seguimos o “chiflado” de turno ou porque temos medo do ridículo o quedar sentados?
Cid Nieto; S1D, 1B1
Periodismo internacional, ¿una quimera?
Las necesidades informativas, o al menos su presunción, de la población llevaron a la creación de las Agencias de Información, allá por la mitad del siglo XIX, con el afán de informar a todo ciudadano de bien de los avances coloniales de su país. Así pues, fueron testigos de la conquista y posterior independencia de todo África e India, dónde estaban centrados los ojos de Francia y Gran Bretaña.
Habitualmente se emplea el argumento de que la población, cada vez, demandaba más información. En mi opinión ha sido una quimera, una mera excusa para expandir cuatro ideales bien marcados por las grandes empresas que dominaban en aquel entonces, así como los dictámenes de los gobiernos.
En la actualidad, las Agencias de Información son gigantes de pies de barro, con un poder tan grande como el prestigio que les precede. Son palabra de Dios, y día a día nos informamos ciegamente con lo que nos dicen.
Los medios cada día introducen más noticias de agencia sin que podamos, realmente, saber cuánto de lo que se escribe es cierto. La manipulación que sufre la información a nivel mundial es brutal. Así pues, casos como la revolución islandesa, no han llegado a la opinión pública desde un primer momento por motivos varios –sean políticos o económicos.
Comentaba en el post de Aguiar Rosende que es el periodismo local el que debería “salvar” el periodismo internacional a través de una red dónde los periodistas colaboremos –sea con el apoyo o no de los mass media.
Bravo Fernández, S1D
Europa destroza líderes
La crisis estos años en Europa no da respiro, ni a los líderes europeos. Ayer en Francia, se acabó la pareja más famosa europea, el eje Paris-Berlín, Merkel y Sarkozy o mejor dicho Merkozy, ahora tendrá que ser Merkhollande. Ayer domingo, el socialista Hollande derrotó en segunda ronda, de las elecciones generales al hasta ahora presidente Sarkozy. Ni su mensaje caló entre la derecha más extrema partidaria de Le Penn, ni entre los indecisos, ya que estas elecciones contaron con una amplia participación. Y en Grecia, también ocurrió más de lo mismo, ganaron los 2 partidos más votados en las elecciones anteriores, sin embargo no les da ambos para hacer coalición entre ambas para asegurarse lo más de 300 del gobierno heleno. El aumento de partidos pequeños, y extremistas dan una idea de lo cabreado que pueden estar los griegos, el socialismo llega a Francia después de 17 años.
El lenguaje déspota y ambicioso de Sarkozy, no cala entre el gran publico. Ofrece una imagen más humilde y no tan visceral, que usa un lenguaje más directo y cercano, que conecta con el gran público. Dicen que es este carácter, el que le ha dado los votos de la gente, que se ha ganado a los franceses por su cercanía, este cambio de registro también ha calado entre los líderes europeos, incluso Merkel parece que ha cambiado de opinión y dará su apoyo a Hollande en las próximas reuniones. Sabe que lo necesita y Hollande le ha tendido la mano. ¿Lenguaje cercano o cambio?¿O ambas cosas? Sea lo que sea, tanto el Francia, Grecia, en Italia con los tecnócratas y en España con Rajoy, los líderes europeos no aguantan un asalto en el ring.
Iván Cernadas S3F,GOBE